Isaäc de Fuentes

‘Nee,’ zegt Jannetje schor.

Dan snelt Eli de deur uit, hij huilt en hij voelt het als een bevrij-ding, nu hij eindelijk huilen kan en de brok in zijn keel versmelt. Hij huilt nog, wanneer hij bij madame Daumer aanbelt, die hem breed omhelst en hem troost en zegt, dat zij nu zijn moeder wil zijn, moeder Madeleine. Maar Eli is niet te troosten. Jannetje is geschrokken van Eli’s uitbarsting. Zij zet zich neer op de rand van haar bed en haar ogen dwalen door de kamer, die haar zo lief is geworden met het uitzicht op het brede, drukke Haringvliet. En twee stemmen kibbelen in Jannetje.

‘Dat ga je nu alles verlaten, Jannetje,’ zegt de ene stem, ‘dit mooie huis, dit kind, dat aan je zorg is toevertrouwd, deze trotse weduwnaar en onbekrompen broodheer. En waarom, Jannetje?’

‘Om vader, om Jan,’ antwoordt de andere stern.

‘Het is niet om vader, Jannetje, en niet om Jan; dat was. Het is om je wraak. Maar die zul je nooit krijgen!’

‘Het is om vader, het is om Jan, het is om mijn verwoeste jeugd.’ ‘Het is niet meer om vader, niet meer om Jan of om de broertjes en zusjes, dat is al lang voorbij, Jannetje. Het is iets anders en dat heet koppigheid.’

‘Het is niet, het is niet, het is om vader; het is om Jan; ik wil het brood niet eten van Van Sliedrecht.’

‘Het geld is van de Fuentes en van Eli en de oude Van Sliedrecht leeft niet meer! Nee Jannetje, ontken niet!’

‘Ik wil niet, toch wil ik niet, ik gruw van dit alles!’

‘Jannetje, God stelde je op deze plaats, denk daar aari. Kijk eens wat Hij je gaf: dit kind, deze man, brood en kleding en een dak. Denk goed na, Jannetje want God heeft niet zoveel tijd voor één mens, als duizenden nog wachten met hun ieed.’

Jannetje heeft lange tijd op de bedrand gezeten, zo lang tot het schemeren ging. Zij pakt nu snel de koffers en valiezen. Dan doet ze haar zware mantel aan, knoopt de banden van haar hoed onder de kin, neemt mof en bont en is gereed voor de laatste, zware gang.

Aarzelend klopt Jannetje aan Isaacs huiskamer en treedt binnen in het schemerdonkere vertrek. Langzaam draait de Fuentes zijn hoofd naar haar toe, staat dan zwijgend op uit zi;n stoel, waarin hij de gehele middag haast onbeweeglijk heeft gezeten.

78