Isaäc de Fuentes

die met grote, angstige, grijze ogen al haar bewegingen volgt. Dat is de derde maal dat Eli een moeder verliest in zijn jonge leventje. Reeds tweemaal heeft hij er zo bijgestaan, alleen met zijn verdriet en zijn angst voor wat zal komen, nu de beschermende vrouw heengaat.

Toen moeder Ester gestorven was en de schippers een doodkist uitdroegen, kon hij er niet bij dat daarin zijn moeder lag, die hem nimmer meer zou liefkozen, met hem zou praten, hem zou verzorgen. En toen de Bretonse bonne, die moeders plaats zo goed had ingenomen, hem ging verlaten omdat zij naar Holland vertrokken, heeft hij dit even zwaar en onherroepelijk gevoeld als de eerste keer.

Worgend was de pijn in zijn keel van het ingehouden verdriet, al huilde hij niet. Nu gaat het wéér gebeuren. Moeder Jannetje die hem verzorgde met pijnlijke nauwgezetheid, die hem opvoedde op haar eigen strenge manier, doch die ook dartel met hem kon spelen als niemand anders aanwezig was, gaat hem nu óók verlaten. Dan zal het sprookjesvertellen voorbij zijn, het samen eten als vader afwezig is, het straffen als hij iets misdeed en het plotselinge aanhalen als zij spijt had van haar harde straf. Eli’s hoofd gloeit, er is weer die brok in zijn keel, maar weer kan hij niet huilen.

Wanneer Jannetje langs hem gaat en hem terloops over het hoofd strijkt, kan hij het niet langer meer inhouden en zegt: ‘Jannetje, waarom ga je van mij weg?’

‘Ik ga niet weg om jou, Eli. Alleen om dingen, die ik je nu nog niet kan vertellen.’

‘Je gaat van me weg! Je gaat van me weg!’

‘Ik ga toch niet om jou!’

‘Wat geeft het, voor wie of wat! Je gaat van me weg en ik blijf weer alleen met vader!’

‘Vader is lief en zorgzaam voor je.’

‘Dat weet ik wel, maar jij, jij gaat van me weg!’ Eli stampvoet als hij dit zegt. ‘En waarom ben je dan gekomen, als je toch weer zo gauw heengaat?’

Jannetje zwijgt, langzaam vouwt zij wat linnengoed op. ‘Jannetje, zeg me nu maar goedendag, ik kan niet afwachten totdat je weggaat, ik kan niet zien, dat je het huis uitstapt zoals mijn moeder weggedragen is en ook Fran5oise is gegaan. Toe zeg me nu goedendag en laat me weg gaan. Naar madame Daumer!’

77