Isaäc de Fuentes

vertrekken? Hij heeft zijn best gedaan voor Gods aangezicht en God heeft hem dit keer niet gezien in al die drukte. Dat voelt Jacob zo, want in zijn hart zijn niet de rust en de vrede, die hem zo vertrouwd waren.

Na die dagen duren de vrijheden van Rebecca en Susanne voort. Nimmer zullen deze vrouwen in het oude gareel terugkeren.

Het is Jannetjes tijd om te gaan. De 31ste December is grauw van daglicht en dik ligt de sneeuw op straten en kaden. Over de Maas scheren de meeuwen in grote troepen, zetten zich cp de raas en het want van de beurtschepen, die langzaam stroomafwaarts glijden te midden van grote ijsschotsen.

Isaac zit voor zijn middenvenster, rokend, somber voor zich uitstarend. Deze ochtend heeft zwaar dreunend bij hem aangeklopt, nadat in de voorafgaande dagen het komende afscheid als een roofvogel om hem heen wiekte, loerend om met scherpe bek zijn ziel open te rijten.

Jannetje heeft niets gedaan om het afscheid te verzachten. Integendeel, de laatste dagen en vooral vanmorgen was alles tot het uiterste verzorgd, beangstigend nauwkeurig, tot het on-wezcnlijke toe, zodat Isaac wel had willen uitroepen, dat het verwoest en vernietigd moest worden; en dat hij zou willen worden als die landverhuizers, verluisd, verhongerd, niets bezittend dan het eigen lichaam en de vodden waarmee het was gedekt. Het is nu stil in huis, hoewel allen er zijn. Isaiic en Eli, Jannetje en de dienstmeisjes, die duisterend tot elkaar spreken, als was er een dode.

Isaac overdenkt alles wat er gebeurd is. En hij zit neer, bewegingloos, uur na uur. Ook heden zal hij niet de minste zijn, door hèm zal het niet zijn, wanneer dit onafwendbare niet geschiedt. Hij is verstard.

Eli sluipt door het huis van kelder tot zolder. Hij kan geen rust vinden, nu moeder Jannetje hem vandaag gaat verlaten. Hij staat op de gang van de slaapverdieping weggedrukt in een hoek, wachtend tot de deur van Jannetjes kamer zal opengaan. Wanneer dat na lang wachten gebeurt cn Jannetje een ogenblik op de gang verschijnt, glipt hij onopgemerkt naar binnen. Als Jannetje dan weer binnenkomt om verder te gaan inet het pakken van haar uitgebreide garderobe cn haar kleine bezittingen, bemerkt zij nauwelijks de kleine jongen, leunend tegen de muur,

76