Isaäc de Fuentes

‘ Davidson,’ begint de Fuentes en laat het mij nheer weg, ‘Davidson, er komen grote groepen emigranten uit Europa voor de overtocht naar Noord-Amerika. Daarbij zijn veel Joden. Ik behoef niet te zeggen, wat deze mensen materieel en geestelijk ontberen en daarover moeten wij praten.’

‘En helpen wat wij kunnen!’ roept Davidson. Hij danst haast in zijn stoel van opwinding, strijkt onophoudelijk zijn baardje en het kapje op zijn hoofd wordt talrijke malen op en af gezet. Rebecca, Susanne en Jozef luisteren aandachtig. Zij durven niets te zeggen, daarvoor is de zaak te nieuw en te plotseling en die mijnheer de Euentes is niet iemand om in de rede te vallen. De Fuentes vertelt dat er onderdak gevonden moet worden voor deze mensen, liefst bij geloofsgenoten. Zij moeten worden gevoed, zo nodig gekleed en geestelijk gesterkt voor de lange reis naar het grote onbekende.

‘Hoeveel Joden komen er?’ vraagt Davidson.

‘Dat is geheel onbekend. Op hoeveel families zouden wij kunnen rekenen, die onderdak zouden willen verschaffen?’ is de Fuentes’ wedervraag.

Rebecca heeft vanavond nog niet veel gezegd en zij zegt ook nu maar zeer kort:

‘Niet veel.’

Jacob kijkt zijn vrouw verwijtend aan. Zij komt met haar woorden aan zijn gemeente, die hij in gedachten veel hoger en edeler acht dan zij in werkelijkheid is. Vele teleurstellingen heeft deze gemeente hem reeds bereid, maar hij zai dat koppig nooit willen erkennen en alles toch ten goede praten. Hij zal altijd een vergoelijkende reden vinden om zijn gemeente aan de wereld te tonen, zoals hij haar gaarne zou zien en zoals zij niet is, noch zal worden.

‘Kom, kom Rebecca, <. r zullen velen zijn, die hun huizen openstellen, met ruime hand helpen en vol ijver zorgen, dat er aan niets gebrek is,’ zegt de kerkvoogd met overtuiging.

Rebecca antwoordt stuurs:

‘Jacob bekijk het nuchter. Zij zullen schoorvoetend helpen; zij zullen zeggen, dat zij geen luizenvolk in hun huis willen herbergen; zij zullen geld geven, niet om een Godgevallige daad te doen, doch om tegen elkaar te kunnen concurreren en anderen de ogen uit te steken.’

Jacob Davidson wordt stil van dit antwoord.

69