Isaäc de Fuentes

Jannetje verlaat haastig de kamer met een prop in de keel, want zij is de laatste tijd toch zichzelf niet meer.

Jacob Davidson is een en al glimlach, wanneer hij de Fuentes aan zijn huisdeur begroet. Zijn baardje staat strijdlustig vooruit en hij kijkt rond me^f een gezicht, dat uitdrukt:

'Zien jullie wel? Hij is teruggekomen, door Gods sterke hand, in Jacob Davidsons huis. God is groot, Zijn wil is onverzettelijk en daarom is Isaac terug.’

De Fuentes is goed geluimd en hij vindt het prettig om naast deze kinderlijke, goede man het huis verder binnen te gaan. Daar is Rebecca. Ook haar doet het groot genoegen, dat Isaac hen weer bezoekt en nog wel uit eigen wil. Zij kijkt hem niet zo frank en vrij aan als de eerste keer, dat hij hun huis betrad, w⁷ant nog zijn de schim van haar bezoek en haar tranen tussen hen. Daar is Susanne; zij is mager geworden, haar ogen branden en hebben rondom donkere schaduwen. Zij ziet er uit, alsof leed haar verteert.

Daar is Jozef; gedienstig als altijd, zijn trouwe, bruine hondenogen wederom in volle verering op de voorname heer de Fuentes gericht en hij zal ook nu weer iedere kleine wens van diens gezicht aflezen en voorkomen.

Daar zijn de kinderen, vrolijk, goed verzorgd en beleefd, voor wie het een feest is, dat er wederom een gast in hun huis is gekomen. ‘Mijnheer de Fuentes, ik heb met de maaltijd op U gerekend. Ik hoop, dat U blijft?’

‘Mevrouw, ik. heb mijn huishoudster medegedeeld, dat ik hedenavond niet meer thuis zou komen eten. Ik heb dus Uw wens voorzien en ernaar gehandeld,’ antwoordt Isaac vrolijk.

‘Zo moet het zijn, zo moet het zijn!’ jubelt de kerl voogd, ‘geen plichtplegingen onder vrienden.’

En hij is innerlijk zó vol vreugde, dat hij in zijn gedachten dartelt met God, Die toch zo viiendeiijk kan zijn voor Zijn trouwe kerkvoogd.

De maaltijd verloopt prettig, Rebecca heeft koude gekookte zalm doen opdienen met een keur van verschillend veis brood, kaassoorten, vruchten en gebak. Het is een lust voor de ogen, deze rijke tafel.

‘Wat een genoegen, wat een eer, wat een feest!’ juicht het in Davidson.

67