Isaäc de Fuentes

vallen. Eli is reeds naar de Waalse school en ook Jannetje, die altijd zelf zijn ontbijt serveert, is al weg. Het eeiste meisje bedient hem zwijgend. Isaac vraagt haar dan naar juffrouw Jannetje en het meisje bericht hem, dat zij naar de markten is gegaan om inkopen te doen. De Fuentes heeft slecht geslapen en onder het kleden heeft hij gehoopt, dat Jannetje er als altijd zou zijn, want hij zou haar nog veel willen zeggen. Nu zij er niet is, beseft hij langzaam, dat het zo beter is. Het maakt hem weer rustig en hij bewondert de tact van zijn huishoudster.

Bij het middagmaal is zij er weer. Er is aan haar niets anders te merken, dan dat zij zich meer met Eli bezighoudt, het vermijdt Isaac aan te kijken en zo weinig mogelijk met hem spreekt. Het is, alsof zij zich schaamt over haar uitbarsting. Isaac doet moeite om haar tegemoet te k n en en de dingen te laten, zoals zij altijd waren. Na enige dagen i„ de verhouding tussen hen weer gewoon en het lijkt of die avond maanden terug ligt en of hun gesprek door anderen is gevoerd.

De volgende weken is de Fuentes veel uit huis. Hij maakt grote wandelingen met Eli, legt vele bezoeken af, ook bij Anatole en Madeleine. Er is iets vreemds aan hem en Madelcine met haar scherpe intuïtie heeft maar weinig tijd nodig om in grote lijnen te weten te komen, dat en waarom Jannetje weggaat. De beweegredenen en het leed van Jannetje, de gevoelens en overpeinzingen van de Fuentes interesseren haar bitter weinig. Het enige, waarvan zij zich met veel élan en gebabbel heeft meester gemaakt, is de idee om Isaac aan een nieuwe huishoudster te helpen. Zij zal beter informeren en er een uitzoeken, die nooit iets met mannen te doen heeft gehad. Fin nadat zij Isaac eens achterdochtig heeft aangekeken, besiuit zij om er een te zoeken, die geschapen is zonder enige bekoorlijkheid.

Anatole is diep geschokt, althans uiterlijk. Wanneer Madelcine een ogenblik haar gebabbel onderbreekt, neemt hij de kans waar, staat vlug op, geeft de Fuentes een wenk en zegt: ‘Kom Isaac, ga eens mee een glas wujn drinken in het Zuid-Hollands Coffyhuis. Dat zal je wat verstrooien en tot andere gedachten brengen.’ Madeleine is verbluft, maar niet lang en ze interrumpeert: ‘Anatole, jouw therapie is altijd wijn! Ik herinner mij, dat jijzelf enkele maanden geleden gecureerd moest woorden bij Isaac en de nachtwachts je heimelijk bij mij hebben afgeleverd!’

61