Isaäc de Fuentes

‘Die cijfers zijn goed, maar dat wist ik al,’ bekent de reder, ‘ik heb reeds geïnformeerd en de introductie van Consul Daumer is een bevestiging. Zie hier mijn voorstel: ik koop Uw zaak voor tweemaal honderdduizend gouden franken.’ Hij zegt bet laatste langzaam en nadrukkelijk en kijkt Isaac daarbij aan als een hypnotiseur; maar een hypnose door kleine, twinkelende blauwe ogen is niet goed mogelijk en daarom schudt Isaac met minzame glimlach van nee.

‘Wat moet ik met tweemaal honderdduizend gouden franken? Dat geeft mij maar zorg voor een nieuwe belegging. Het is mij niet te doen om mijn kapitaal los te maken, maar om een geregeld inkomen.’

‘Dat willen wij allemaal,’ zegt de reder wat grimmig.

‘Des te gemakkelijker voor U om mijn standpunt te begrijpen.’ Van Sliedrec’nt staat op, hij begint te ijsberen door het kleine kantoor, achter Isaacs rug De Rotterdamse handelswereld kent dit van de reder, het betekent een diepgaand kruisverhoor of er komt een voorstel, waarop met ja of nee moet worden geantwoord. Het wordt geen kruisverhoor. Nadat Isaac het heen en weer geloop achter zijn rug enige minuten heeft verduurd, draait hij zich om op zijn kruk en volgt met zijn ogen de reder. Deze heeft hem eerst verbaasd en daarna misprijzend aangekeken, want hij verdraagt niet veel van anderen. Tegen zijn gewoonte in zegt hij echter niets, ijsbeert nog wat door, om dan ineens uit te vallen:

‘Wat wilt U? Verkopen wenst U niet, maar dan is de onder-handeling feitelijk geëindigd. Een ander kan geen zorgen nemen voor Uw belegging. Ik heb hoog geboden, heel hoog. Mijn bod is vervallen.’

‘U heeft veel geboden, omdat het kostbaar is.’ meent de Fuentes rustig. ‘Ik sla het ook niet af, omdat het niet genoeg zou zijn, maar ik wil een opbrengst om te leven, niet meer.’

‘Wilt U de onderneming dan verpachten tegen een vast bedrag?’ zegt de reder, ‘dan zal er heel anders aangepakt moeten worden dan nu. U leeft heel behoorlijk en zult dat willen blijven doen. Maar Uw pachter zal ook zijn winst willen hebben en de balansstaten tonen die mogelijkheid niet aan.’

‘Pakt U die zaak dan aan, U kunt er veel uithalen. Ik ben daar geen man voor.’

Van Sliedrecht is weer op zijn kruk geklommen, hij krabt in

52