Isaäc de Fuentes

temperatuur is; een schotel zandkoekjes en sneetjes brood met vlees en gerookte zalm.

‘Madeleine is de laatste dagen ontzettend, Isaac,’ zucht Anatole, terwijl hij zijn wijn behaaglijk drinkt. ‘Ik zou die commies van jou wel door elkaar willen schudden!’

‘Kom, kom, Anatole, beiden doen het voor mijn bestwil. Ik wil graag zo blijven leven en dan heb ik ook nog voor de toekomst van Eli te zorgen.’

‘Misschien wil Eli later helemaal niet in zaken, wellicht wil hij studeren of soldaat worden,’ werpt Anatole tegen, ‘wij dringen onze kinderen meestal naar een loopbaan, die zij eigenlijk geheel niet wensen.’

‘Van EU w^eet ik, dat hij koopman en reder wil worden.’

‘Dan bederft die aap van een jongen al vroeg zijn vaders leven,’ opponeert Anatole.

‘Drink nog eens uit Anatole, neem het niet te zwaar en wanneer het je te lastig is, laat dan verder alles rusten.’

‘Je kent mij, Isaac. Ik heb zulk een natuur, dat ik niet ophouden kan voordat ik een resultaat heb bereikt. De reder Van Sliedrecht wil met je praten. Het is een rauwe klant, maar een koopman. Ga er deze week eens heen, maar . . . blijf op je qui vive.’

‘Ga mee, Anatole.’

‘Geen denken aan; je zult alleen het koude bad in moeten! Ik kan mij in de toekomst wel amuseren met jou te zien spartelen in de greep van die bonk en dat is dan tevens de beloning voor mijn moeite.’

‘Je maakt het niet aanlokkelijk, kerel, maar ik heb wel voor heter vuren gestaan,’ zegt Isaac opgeruimd.

‘En óf, Isaac! Weet je nog, hoe wij ons hebben losgewerkt bij Ballen?’

‘En de stormloop op de pas van Some Siërra!’ jubelt Isaac. ‘En hoe hebben wij Moore bij La Coruna in het water gejaagd! Isaacje, Isaacje, wat een tijd!’Anatole juicht haast. De herinnering verjongt. Beide mannen zijn in vuur geraakt, de herinneringen beginnen te leven. Dat was hun tijd, hun leven! Twee Franse kolonels, bruisend van jeugd, succesvol in hun werk en in de liefde. Vol idealen in een tijd, waarin het onmogelijke niet bestond en de hoogste posten bereikbaar bleken voor een ieder. Zij willen vanavond niet meer in het heden leven, zij kunnen geen huisvaders meer zijn, geen gezeten burgers, voor wie levens-

49