Isaäc de Fuentes

naar zijn lievelingsplekje in de woonkamer. Vindt er zijn rookgerei gereed; een kooltje smeulend in het testje voor de lange gouwenaar en een brandende kaars in een antieke blaker voor zijn havana.

En voorts is Jannetje een zeer prettige verschijning. Zij is een struise vrouw en toch niet grof; met dik, glanzend, blond haar, tegen het achterhoofd opgekamd, de blanke, mooie nek vrijlatend; en pijpekrullen aan de slapen. Zij heeft prachtige, sterke, grijze ogen en een licht verleidelijk onderkinnet je, een strenge volle mond met gave tanden en de enkele keer, dat Jannetje lacht, is zij zeer bekoorlijk. Isaac heeft meermalen tersluiks naar haar gekeken en de Adam in hem moet bekennen, dat deze frisse, goedgeklede vrouw voor iedere man een kostbaar en bekoorlijk bezit moet zijn.

Ook Jannetje heeft haar heer goed opgenomen, als hij daar zo voornaam en beheerst in zijn stoel zit en ook zij is tevreden met deze mens, evenals zij dat met zijn zoontje is.

Zo leeft Isaac de Fuentes korte tijd voort als een goed gesitueerde burger. Totdat op een dag een tweede brief van zijn commies uit Le Havre komt met het dringende verzoek zijn privé-opnemingen te herzien, omdat de gehele winst van zijn onderneming hieraan opgaat en geen kapitaal meer wordt gevormd, voor welke kleine uitbreiding dan ook. De Fuentes vindt het niet zo erg. Hij is nu eenmaal geen koopman en zolang er geen verlies is, acht hij de brieven van zijn commies overdreven en hinderlijk voor zijn gemoedsrust. Hij spreekt erover met Anatole Daumer, die het roerend met hem eens is. Maar in Madeleine leeft de spaarzin van de Franse vrouwen en zij komt heftig in actie.

‘Welnu, Isaac, wanneer je niet luistert naar je commies, dan zal eerstdaags het herenleven uit zijn en je zult je belangrijk moeten bekrimpen.’

‘Dat zal ik heel erg vinden, Madeleine, maar toch kan ik mezelf nog niet voldoende opwinden om weer te gaan werken,’ is het enigszins bedrukte antwoord.

‘Dat valt ook niet mee op jouw leeftijd,’ zegt Anatole. ‘Ik geloof echter, dat als je geld steekt in een Rotterdamse onderneming, het ontbrekende zal kunnen worden verdiend.’

‘Ik zal er dan eens naar omzien,’ zegt Isaac, nog steeds bedrukt.