Isaäc de Fuentes

Isaac, ‘ik hoop niet dat er zich een legende van boeman om mij gaat ontwikkelen. Ik ben een gewoon mens met normale gevoelens en reacties en ik hoop dat te blijven.’

Rebecca kijkt nog steeds niet op. Zij, die bekend staat voor haar scherpe doelende gezegden, weet het gesprek niet meer verder te voeren. De Fuentes, die haar verlegenheid bemerkt heeft, steekt een sigaar op, haar zo gelegenheid gevend zich te herstellen en de plotselinge leegte in haar gedachten te overwinnen.

‘Wat gaat U thans doen, wanneer het niet onbescheiden is dat te vragen?’ begint Rebecca weer. ‘Zullen wij vertier voor U zoeken?’

‘Nee, nee mevrouw, dat is niet nodig. Madame Daumer heeft eveneens een relatie aangezocht en nu Uw beschermelinge zich hectt teruggetrokken, zal ik Madame Daumers kampioene een kans dienen te geven,’ spot Isaac.

‘Een Christin?’ vraagt Rebecca achterdochtig,

‘Inderdaad een Christin,’ knikt de Fuentes.

‘Moet dat danr Is er in deze gemeente geen Joodse vrouw te vinden, die Uw huishouding goed en zorgvuldig kan besturen? Wilt U dan alleen staan? Weinigen zullen Uw huis bezoeken, niemand zal bij U iets eten ot drinken en ook zeer weinigen zullen U uitnodigen. Wij allen zijn in verbanning, maar in die verbanning behoren wij één en ondeelbaar te zijn, om onze God geschaard, tot llij het genoeg vindt en ons terugvoert naar Zion. Pleeg geen verraad aan Uw volk, want U zijt en blijft een Jood, dat wast al het water van de zee niet at.’

Rebecca is bleek van opwinding tn staat nu kaarsrecht voor haar stoel, haar donkere ogen branden. Dan, netveus. trekt zij haar zwarte mitaines aan, strikt dc band van haar luifelhoed, frommelt aan de speld van haar omslagdoek. 1 laastig gaat zij naar de deur en zich omdraaiend vraagt zij geheel onbeheerst:

‘Waarom, in- hemelsnaam, waarom dan toch?’

De Fuentes vecht met een opkomende drift, iets dat de laatste jaren zelden is gebeurd. De aderen zw ellen aan zijn slapen, zijn donkere ogen sluit hij even, de lip boven de korte baard wordt een streep.

‘Waarom, vraagt U, Madame, waarom? Wel mevrouw, omdat ik twee redenen heb, twee.’ Hij loopt op Rebecca toe en staat nu vlak voor haar. Ontzaglijk groot is hij, haar voorhoofd reikt tot zijn kin en Rebecca is toch een forse vrouw.

44