Isaäc de Fuentes

veel vertier in het groeiende Rotterdam. Sleperskarren rijden er zonder tal en machtig zijn de koopmanspanden. De kaden van de binnenhavens zijn opgetast met goederen, die de beurtschippers naar de provinciën vervoeren. Bijna huis aan huis is een handelsfirma gevestigd en Isaac ziet vele wereldnamen op de huisdeuren. Zij wandelen langzaam naar de rivier, waar schepen liggen uit alle landen der wereld en Eli raakt opgewonden over hetgeen hij ziet. Met veel geduld vertelt Isaac zijn zoon van de inrichting der schepen, over de landen waar zij vandaan komen en over de soort goederen, die zij aanvoeren.

‘Vader, gaat U ook weer aan de schepen leveren?’

‘Ik weet het nog niet, mijn jongen,’ is het aarzelende antwoord, ‘ik ben maar een kleine shipchandler en hier in Rotterdam zijn vele oude en krachtige zaken, die een vreemde eend in de bijt zonder genade zullen bestrijden.’

‘U kunt toch óók vechten, vader!’

‘Niet zo, niet zoals zij, mijn jongen. Ik ben soldaat geweest, geen koopman. Die vechten anders en ik ben te oud geworden om het nog te leren,’ zegt Isaac bedrukt.

‘Ik zal het later beslist doen, vaderl Moeder had het ook gekund, is het niet?’

‘Ik geloof van wel, ik geloof van wel,’ mompelt Isaac afwezig. Zo wandelen zij langs de Maas en zeggen niet veel meer. Opeens blijft Isaac staan en heft het gezicht van zijn zoontje op.

‘Eli, wanneer ik hier shipchandler of reder zou worden, zou jij dan je vaders zaken groot maken? Zou jij daar later plezier in hebben?’

‘Ja, vader. Ik zal de grootste zaak maken van deze haven en misschien nog veel meer! Ik hou van de schepen, vader, en van het water!’

‘Dan zal ik eens zien wat er te doen zal zijn. Als mijn oude botten nog maar méé willen.’

Reeds een week wonen Isaac en zijn zoon in het Maashotel en de Fuentes moet zichzelf bekennen, dat het niet gemakkelijk is met een kleine jongen.

De kamermeisjes en ook de vrouw van de kastelein zijn zeer welwillend om voor de jongen te zorgen, als Isaac er op uit moet, maar het is geen oplossing, die hem bevredigt.

Op een dag zit hij hierover na te denken in de conversatiezaal,

34