Isaäc de Fuentes

voor de koffie. Terwijl Davidson zijn gast een sigaar aanbiedt, zet men zich om het haardvuur. Isaiic de Fucntes rookt nadenkend en vergenoegd; hij geniet van een sigaar. Davidson is een nerveuze roker; hij doet het vlug, met korte patjes en toch is zijn sigaar ontelbare malen uit en moer aangestoken worden in de kaarsvlam van de antieke blaker, met veel gemors van as en schroeien van zijn baardharen. De sigaar hindert hem bij zijn betoog, te meer daar hij in het vuur van het debat de neiging heeft het gesprokene met de handen te accentueren, in tegenstelling met de 1'uentes, die bij het spreken de handen vast ineengestrengeld houdt. Men praat nu verder over dagelijkse dingen, maar de kerkvoogd begint minder deel te nemen aan het gesprek. Blijkbaar wil hij iets belangrijks vragen, want hij schudt onrustig in zijn armstoel. De Euentcs volgt dit met bijzondere aandacht en ziet hem opeens als een onrustig deinend schip, een walvisjager, waarvan dadelijk een harpoen in zee zal neersuizen. Plotseling vraagt de kerkvoogd aan de gast: ‘Wilt h zich aansluiten bij onze genietntc en onze svnagoge bezoeken?’ Dit is de harpoen, die Isaiic verwachtte. Zijn gezicht betrekt, verstrakt, hij legt zijn sigaar neer en antwoordt ernstig: ‘Mijnheer de Parnas, ik zal mij bij Uw gemeente aansluiten, doch Uw synagoge bezoek ik niet.’

‘Waarom het een wel en niet het ander?’

‘Ik sluit mij bij Uw gemeente aan, omdat ik mij verplicht gevoel te helpen haar in stand te houden, hoewel ik geldclijke steun ook zonder lidmaatschap zou kunnen geven. De kerk bezoek ik niet. De dienst is mij plechtig genoeg, doch niet de houding van de kerkbezoekers. Wanneer ik één wil zijn met de Almachtige, is dit mij niet mogelijk, wanneer ik links cn rechts word afgeleid door roezemoezende kerkgangers, die het doel van de dienst niet begrijpen en alleen nog mechanisch de ritus uitvoeren. Ik ga tot mijn God, alleen, buiten in Zijn vrije natuur.’ lsaiics antwoord is beslist, blijkbaar volgt hij reeds jarenlang zijn besluit. Davidson verbleekt, zijn hart bonst. Zo’n verklaring in zijn huis? Jarenlang is de kerk en haar voogdij zijn leven. Hij schept vreugde bijna alleen in het nauwgezet volgen der riten, het houden van de Sabbath cn tic hoogtijdagen. Er is bij hem cens een innerlijke tweestrijd geweest over hetgeen hij zou willen missen, indien het Opperwezen hem zou doen kiezen tussen Thora en Kerk, gezin en broodwinning. Hij voelde zich toen

28