Isaäc de Fuentes

als een bronzen torenklok klonk zijn stem: ‘Allez, jeune homme, wat staat gij daar? Allez, waarom gaat gij niet mee voor de glorie van Frankrijk? Zie, jonge kerel, Uw ras is vrijgemaakt! Betaal mee aan de rekening en zorg, dat Uw kinderen niet meer in zulke kleding als gij draagt behoeven rond te lopen! Zie naar mij, jongeman, een kind van de revolutie, een soldaat van Frankrijk, verminkt, inderdaad, maar niet in de geest. Ik was er bij in België, aan de Rijn, in Italië! Dit is het leven 1 Niet dat bij Uw boekskens van tweeduizend jaar geleden!’

Hij pakte Isaac bij de arm en bonkend en galmend bracht hij hem naar het gemeentehuis. Daar zat een prachtstuk van een Sansculottenburgemeester en omdat Isaac fors van gestalte was, werd er zonder bezwaar drie jaar bij zijn leeftijd geteld. Zo kwam Isaac de Fuentes bij het leger. In de kokende golven van een bew^rogen tijd; gestuwd door de orkaan van een revolutie. En prompt daarop als zoon doodverklaard door een fanatieke vader, die voortleven wilde met de Verwoesting van de Tempel.

Deze twee werelden staan hedenavond tegenover elkaar. De oude, verstarde Schriftgeleerde, de man van de letter tegenover de man van het leven, die veel gezien en beleefd heeft en voor wie de wegen en het lot der mensheid nog belangwekkendheid hebben.

Davidson voelt de tegenstelling niet, zijn gedachten woelen, om Isaac op een w^roord te kunnen vangen. De Fuentes ziet zijn tegenstander zeer scherp en op het moment, dat hij hem herkent, verflauwt zijn belangstelling voor hem. Hij laat hem gaarne de overwinning, want strijd om een formule is hem geen moeite waard. Hij vocht met zijn woorden tegen het nutteloze bloedvergieten, vóór de duizenden doden, die in een onafzienbare rij zullen blijven toestromen om waanzinnige ideeën te betalen. En hij vond geen begrip voor zijn gevoel.

Ook Rebecca heeft hem niet begrepen. Haar geest heeft niet eens de moeite gedaan zich ervoor in te spannen. Zij heeft geluisterd naar Isaacs stem, die sonore bariton, en mijmerde weg op dat geluid, alleen onaangenaam gestoord door de felle debat-stem van haar man. Zij denkt niet aan iets bepaalds; prettige dingen uit haar leven flitsen voorbij en het is omringd en doortrokken van dat aangename geluid. Wanneer Isaac niet meer praat, zucht ze diep; haar dromen zijn voorbij en zij houdt zich

26