Isaäc de Fuentes

haar gewoonte zwijgzaam. Met stille wenken regelt zij de bediening. Af en toe kijkt zij naar haar gast. Soms lang, maar zij wendt direct het hoofd af, wanneer zii zich door hem bemerkt zier. Er trekken vele gevoelens over haar gezicht, nieuwsgierigheid, verwondering en spijt, ook genegenheid met een weinig hartstocht. Davidson, wiens blikken met welbehagen over zijn bezittingen waren, heeft dit plotseling gezien. Zijn goede stemming wijkt en een gevoel van twijfel, of het juist is zijn huis voor deze heer open te stellen, overvalt hem. Dat beetje hartstocht in Rebecca’s ogen kan hij haar vergeven, het is ook wel begrijpelijk. Er was een tijd, dat haar gevoelens voor hèm meer dan warm waren; hij is trots op haar, want hij is de man van deze knappe, nog verlangende vrouw. Alleen, spijt op haar gezicht kan hij moeilijk verdragen, dat treft te diep.

Susanne is kribbig, tegen haar gewoonte in. Zij kijkt veel naar haar moeder, achterdochtig en een beetje wangunstig. Aan Isaiic de J uentes besteedt zij weinig aandacht. Soms een ogenblik ais om zich te overtuigen, dat hij cr nog is, zoals spelers tersluiks naar tic pri|s op de jurytafel kijken. Haar verloofde. Martin Simons, irriteert haar voortdurend. Ook vóór de komst van Isaac de Fucntes had Susanne wel bedenkingen tegen de gewoonten van haar aanstaande man, maar haar practisch verstand wist deze steeds te overwinnen met de gedachten, dat het volmaakte op deze wereld niet bestaat en de kleine Rotterdamse gemeente maar weinig knappe, vooruitstrevende jongemannen telt.

Maat deze avond is haar verstand horig geworden aan haar gevoel. Zij kan nu zijn luide etenswijze niet verdragen. Zijn daverende lach doet haar rillen; zijn oude, in slecht Frans vertelde anecdotes hinderen haar. Opeens verzoekt zij hem nu eens een keer met geestiger grappen voor de dag te komen. Martin, hogelijk verbaasd, zwijgt onmiddellijk, iaat daarbij dom zijn mond halt geopend, zodat enige zichtbare etensresten Susanne snel het hootd doen afwenden. De familie is die avond uit haar geestelijke baan. Zij voelen allen de tegenstelling tot hun gebruikelijke harmonie.

Onverwachts vermindert Jozef, een jongen van 17 jaar, dc toenemende spanning door isaiic de I'uentes te vragen iets tc willen vertellen van een zijner veldtochten.

‘Wat ik ook bedenk, jongeman,’ zegt Isaiic, ‘het is steeds het-

21