Isaäc de Fuentes

Isaac de Fuentes zucht diep. De wind en de golven zijn nu ook om hèm. Zij pakken hem, maar niet met de herinnering aan geluk. Zij roepen het grote leed weer in hem op. 1 .ster viel hun ten offer op een reis naar Southampton. 1 let schip sloeg te pletter op de Engelse kust en enige dagen later brachten bedremmelde, schuwe schippers haar stoffelijk overschot mee in een dichtgenaaid zeil. Alleen de scheepsjongen was gered en angstig onder de starende, borende blik van Isaac de Fuentes vertelde hij van de ramp. Tot het laatst had zij zich vastgeklampt aan het want, zonder schreeuwen, zonder huilen, als een Vikingdochter ondergaande met haar schip.

De kapitein komt en nodigt met gebaren l$a^;ic voor koffie in het kombuis. Nog met de gedachten elders volgt hij. Eli zit er reeds en doet zich tegoed aan tarwebrood en kaas en vraagt nog steeds honderd en een dingen. Ka de koffie gaat Isaac weer naar zijn hoekje voor de mast. De schipper heeft hem verteld, dat zij binnen enkele uren Rotterdam zullen bereiken, want zij zeilen vlug voor de wind. El ij wil deze laatste uren nog alleen zijn met de elementen, zijn vijanden. Zij houden hem gevangen en fluisteren hem weer nieuwe herinneringen in, die pijnlijk en dierbaar zijn. Hij voelt, dat het nimmer zal terugkeren, dit samenzijn met deze werktuigen Gods.

Hij ziet weer zijn schoonvader en de huilende moeder, Een man, die reder maar geen zeeman was. Een moeder, die nimmer iets van de zee had begrepen, omdat zij boerin was, een Poolse. Zij jammerde in haar jiddisje bijgeloof over straf voor zijn leven als soldaat. Straf voor het verwaarlozen van zijn kerkelijke plichten; voor het vrije leven, dat hij Ester had toegestaan. Zijn hoffelijke aard gebood hem haar tot het einde aan te horen.

Toen vertelde hij de beide Oudjes, dat hij de stad ging verlaten en zijn zoontje meenam. Zijn koophandel stelde hij onder het beheer van zijn eerste klerk, want de zaak verschafte hem voldoende om van te kunnen leven en de jaren van zwerven hadden hem de waarde van een vast inkomen doen inzien.

Zo trok Isaac met zijn zoon van stad tot stad, van dorp tot dorp en overal nam hij van mensen afscheid. Het waren oude krijgsmakkers; thans burgers; mensen, die hij had leren kennen en

16