Isaäc de Fuentes

voor mij zelf, voor mijn toekomstige levens, want ik leef en herleef in mijn nageslacht.

Het is niet zo opwekkend hetgeen ik neerschreef; het kan ook niet anders zijn, want ik ben tot de slotsom gekomen, dat er niets in het leven is. Ik heb mij voortgeplant, zoals er geschreven staat; ik heb mijn kinderen gehoed en verzorgd, totdat zij volwassen waren. Dat had iets kunnen zijn. Maar daaraan twijfel ik nu na al hetgeen er is gebeurd. Voor mij was de taak volbracht toen de jongste meerderjarig werd en ik had van de aardbodem kunnen heengaan. Men zegt mij, dat het de zin van het leven is om de geest te beschaven, de mens te brengen op hoger plan. Ik kijk om mij heen. De geest is nog even groot of klein als duizenden jaren her en ik geloof niet, dat het beter worden zal, gedachtig aan een woord, dat ik eens opving:

‘De mens is niet in staat tot enig goed en geneigd tot alle kwaad.’

Wat ik gisteren begon te vertellen wil ik nu vervolgen, -want in mijn eenzaamheid vermenigvuldigen zich mijn gedachten. Ik heb weinig vrienden en bekenden meer en daarom ben ik voor mijn gemoedsrust gedwongen op te schrijven, wat ik anders zou kunnen uitpraten.

Ik heb heden mijn aangiftebiljet voor de belasting ontvangen, daarom zit ik voor mijn geldtrommel en heb mijn bezit in mijn handen. Wat zal mij gelaten worden voor mijn levensavond door deze jongeren met hun titels van professor en hun graad van doctor en doctorandus, tegen wie ik mij niet verweren kan? Het is slechts nieuwsgierigheid, dat ik hiernaar vraag, want mijn levensnacht is weer nabij; maar toch zal ik verder moeten tot Gods welwillendheid voor mij gekomen zal zijn. Het deert mij niet meer, dat men mijn vermogen verminkt, het terugneemt als had ik het gestolen en ons, bezitters, suggereert dat wij ietwat misdadig zijn. Ik heb er vrede mee, dat men ons ouderen zo dadelijk staatspensioen zal opdringen; de dagen zijn verre, dat men zich schaamde voor de bedeling. Waar is de tijd der grote kooplieden, van de geslachten, die de wereld openden en de goederen brachten waar zij nodig waren? Waar zijn die mannen met hun brede kijk en durf? Waar is hun rechtschapenheid gebleven, de eerbied voor het gegeven woord, het ontzag voor onvervalste munt? Zij zijn er niet meer, omdat zij zijn ondergegaan in de eerste wereldoorlog en zij zullen in lange tijd niet