Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Ik heb geen spijt.’

‘Dat heb je wel. Omdat Eli Veidt een kerel is. Omdat je hem nu hebt kunnen vergelijken met die andere hier. Omdat je nu ziet dat deze stevige Israëli een pionier en een soldaat is.’

‘Ik heb geen spijt vader, ik heb geen spijt!!’

Ze sloeg met haar vuisten enige keren wild tegen haar slapen, de ogen gesloten, de kaken opeen geklemd.

Als een bulldozer ging ik verder.

‘Je doet je huidige liefde niet te kort als je spijt hebt die eerste, die echte liefde niet te hebben gevolgd. Maar waarom vlucht je nu voor je tweede liefde naar Vietnam? Hè, waarom?’

‘Laten we teruggaan, vader!’

‘Goed!’

We zeiden geen woord meer op de terugweg naar de auto. We spraken nauwelijks tijdens het kopje koffie aan de boulevard. Maar toen de terugrit begonnen was huilde ze opeens. En het brak los.

‘Hij is jong. Hij is al professor. Met vijfendertig. En hij is gek op me. En ik mag hem zo graag, maar trouwen? M’n hele verdere leven iemand die ik alleen maar graag mag . . . God, nee . . . dat kan ik niet!’

‘Je hield van Eli Veidt!’ Ik vroeg niet, ik constateerde.

‘Ja, vader,’ zei ze zacht.

Toen remde ze soepel en beheerst voor een vrachtentrailer die van links kwam en toch doorgang wilde afdwingen. Ze trok weer op, de trailer-chauffeur glimlachte sportief om het vrouwtje dat hem de kans ontnam. Bliksemsnel vormde zich het beeld in mijn gedachten. De chauffeur is die prof, het toptrekken is naar Eli Veidt, de weg ligt open.

85