Er is geen gisteren, er is geen morgen

der net als Judith. Ze is rijzig, iets langer dan de ideale vrouwenmaan Ze heeft kastanjebruin haar, een smal recht neusje, een geestig gevormde mond. Die heeft ze van Debbie. Maar haar ogen zijn die van de Koerlander-vrouwen. Groengrijs, soms blauwgrijs, ’s avonds soms donker door het vergroten van de pupil.

Ondanks die ogen, ondanks haar uitgesproken vrouwzijn is mijn Judith nog steeds niet getrouwd. Want zij heeft blijkbaar nog steeds niet de man ontmoet waarop ze intens verliefd kan worden. Daarom is ze vastbesloten. Geen man of zij moet zich in hem kunnen verliezen.

Noch Debbie, noch ik weten iets af van haar erotische leven. Maar wij vermoeden. Een vrouw kan niet zo evenwichtig zijn wanneer zij niet zo nu en dan de roepstem van de natuur volgt. Dit was tot nu zo’n beetje onze officiële opvatting. Sinds dit pinkster-weekend lieg ik niet meer tegen me zelf.

Judith zegt nooit: ‘Dag vader, dag moeder!’ Ze komt stralend glimlachend naar ons toe, de Koerlander-ogen vol vreugde. En ze zoent ons. Hartelijk. En in bezit nemend. Haar ouders!

Zo deed ze nu ook. Daarna:

‘Zo, ouwetjes.’ Meer niet.

‘Kind, kind, wat zie je er fijn uit,’ riep Debbie opgetogen. Daarna liep ze keurend om Judith heen, die elegant maar speels houdingen van een mannequin imiteerde. Het duurde niet lang dit keer. Binnen een kwartier was ik er niet meer. Moeder en dochter waren heel druk in gesprek over kleren, over lekker eten, over meisje zus en jongetje zo. De voorbijganger zat er verveeld bij omdat er geen enkel onderwerp werd geënta-

76