Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Een man of vier. Met tien miljoen.’

‘En jij? Mare?’

‘Ik heb nog drie miljoen in de zaak. Dertig procent nominaal.’

‘Zet je Debbies levensavond in, Mare?’

‘Nee, ik heb meer.’

Ik had het bedrag genoemd waarmee ik Koerlanders vrijheid kon helpen verdedigen. Maar Floris had met zijn woorden mijn vechtmoreel aangetast. Debbies levensavond en de erfenis van mijn kinderen. Daarom legde ik mijn sigaar neer en staarde naar de bureaulamp op zijn tafel. Floris zag het. Hij hervatte zijn gedrentel.

‘Mare, ik popel om mee te knokken. Zo’n heerlijke rauspartij. Maar nu zijn we te oud en ergens versleten. Luister. Als je me nodig hebt ben ik er om Koerlander zo hoog mogelijk te verkopen aan Grant, Cooper & Grant. Daar zit goud in.’

‘Dus toch eerst die fusie met Liepmann?’

‘Ja. Eerst die fusie. Maar blijf erbij. Klim op de bok als president-commissaris. Jouw ervaring vertrouw ik. Je Chaim en die Liepmann zijn te jong.’

‘Ik heb je dus straks achter me?’

‘Van nu af sta ik achter je. Met ban en achterban. Je hebt me op het juiste moment ontmoet. Naast mijn postzegels een groots gevecht.’

‘Dat is beter dan een draaiend gatje.’ Ik lachte.

‘Ja. Goddank!’ Hij zuchtte van opluchting.

Toen belde hij. Zijn secretaresse verscheen als het vrouwtje van een weerhuisje. Het was een statige vrouw en ze wist dat. Daarom keek ze met een soort zelfbewustzijn naar Floris en taxerend naar mij.

‘U wenst, meneer Waerdein.’

67