Er is geen gisteren, er is geen morgen

Er was een tijd toen men elkander iets berichtte door keelklanken. Daarna kwam het woord. Toen de afbeelding. En nu is er woord en beeld samen in zo’n overvloed dat men het liefst zijn oren zou dichtstoppen en zijn ogen bedekken. Judith mijn dochter heeft blijkbaar die neiging niet. Ze hoorde en ze keek veel. En ze dacht.

Debbie lag nog wakker toen ik thuiskwam na het bezoek aan Ruben. Ze vroeg niet hoe Ruben het maakte, omdat ze vol was van haar eigen zorgen.

Ze wachtte wel totdat ik in het makkelijke stoeltje bij haar bed had plaatsgenomen om nog wat te praten. Dat doen we al jaren. Zij in bed, ik in het stoeltje en om de idylle te vervolmaken de staande schemerlamp stralend op onze huwelijkse staat.

Toen: ‘Judith, wil weg.’

‘Waarheen?’

‘Naar Vietnam.’

‘Wanneer?’

‘Als ze klaar is. Volgende maand haalt ze haar artsexamen. De maand daarop wil ze gaan.’

‘Dat is juli.’

‘Ja. In juli. Breng kinderen groot.’

‘Heb je ze groot gebracht om bij je te houden? Kom, kind, wees wijzer. Zijn wij bij onze ouders gebleven?’

‘Nee. Maar hoe kan men? Naar de rimboe.’

Debbie begon te snikken. Ik kreeg die avond wel mijn portie tranen. Goed, ik kan ertegen. Mijn nuchterheid verlies ik niet gauw.

57