De laatste Levano

״Mijn hemel, wat is er, meneer Levano, wat is er?”

Ik poogde op te staan. Het lukte eindelijk, maar ik wankelde. Toen leunde ik op het tafelblad en keek haar aan.

״Dronken. Ordinair bezopen als een matroos.”

Ik waggelde naar de deur. Zij schoot toe en onder-steunde mij. Ik vond het prettig, want zij was fris en ver-zorgd en rook nog aangenaam naar dat parfum. Ik sloeg mijn arm om haar schouders en voelde de koele, warme, zachte huid onder haar japonnetje. Het leven.

Als de deksteen van een grafkelder, zo lag de groengrijze dossiermap op de glazen beschermplaat van mijn schrijf-tafel. Het dossier Joab Da Fonseca. Enny Karsten had het daar gedeponeerd. Uit bescheidenheid had zij het mij niet aangeboden, maar die bescheidenheid was in wezen grote zelfingenomenheid. Zij, Enny Karsten, be-scheiden meisje, verlangde niet meer dan de haar opge-dragen taak goed te volbrengen. Daarvoor werd zij immers betaald. Niets bijzonders dus. Hier lag het dos-sier. Klaar.

Maar wanneer ik het zou openslaan en geboeid lezen, dan zou Enny Karsten er uit oprijzen. Zij, de eerste secretaresse van de enige firmant van Gideon Levano & Zonen, had een dossier samengesteld, zoals geen ander het zou hebben gekund... vanzelfsprekend uitstekend. Zij hoefde zich niet te kleineren door het aan te bieden. Het lag voor haar patroon, geheel af. Hij hoefde het alleen maar te zien en te lezen. Ik sloeg het dossier op. Het eerste stuk was de onkostennota. Een Hink bedrag; om het te rechtvaardigen stond er alles op. Hotels en avondthee, tot sigaretten en een nieuwe ballpen toe.

«1