De laatste Levano

״Keer terug tot de God van Israël. Hij zal je eenzaam-heid wegnemen. Want er is geen eenzaamheid te midden van zijn kudde.”

Ik keek mijn vriend lange tijd aan. Antwoordde:

״Alphonse, ik had je nog eens willen vragen, wat is gevoel? Ik zal dat niet doen. Want je zult mij niet kun-nen antwoorden.”

Verbaasd staarde hij mij aan. Toen werd zijn gezicht boos en daarna verlegen. Hij had mij niet begrepen.

״Laten wij naar buiten gaan, Alphonse, terug in het heden, dat veerschip tussen vroeger en de dood.”

Wij verlieten de kerk. Gaven elkander de hand. En wij gingen, beiden in tegengestelde richting.

Mijn huishoudster had op een avond haar uiterlijk nog wat meer gepolijst dan anders. Toen zij mij kwam ver-zoeken om te komen eten, geurde zij naar een zacht parfum, aangenaam en prikkelend. Dat was iets nieuws, er moest dus wat bijzonders op til zijn. Zij at met kleine hapjes en hanteerde mes en vork alsof zij een demon-stratie gaf. Het avondmaal was uitgebreider dan an-ders. Ook had zij rode Bourgogne op tafel gezet, wat mij zeer verwonderde. Ik drink meestal geen wijn als er geen gasten zijn. Bij het nagerecht verschillende soorten kaas en daardoor werd ik nog nieuwsgieriger. Ik begon te vragen.

״Is er iets bijzonders, juffrouw Inge, dat u zo uitbun-dig optafelt?”

״Niets,” zei ze. Een dergelijk antwoord verborg iets.

Ik vervolgde dus mijn verhoor.

״Bent u jarig?”

74