De laatste Levano

״Dat je wilt weten wat gevoel is, bewijst al dat je het niet hebt. Gevoel voel je, dat kan je niet naar je toe redeneren.”

״Zó gesteld, heb ik inderdaad geen gevoel, maar wat heb ik dan daarvoor in de plaats?”

Ze keek me onderzoekend aan, maar ik zag diep in haar ogen, dat ze mij geen antwoord kon geven, daar-voor waren Thea’s hersens te ongeoefend. Tot haar ge-luk kwam de ober en zijn leerling om een kleine show op te voeren met de grapefruitcocktail voor Thea en de toostjes met gerookte zalm voor mij.

Antonius Smeets drong weer op en perste tranen uit Thea’s ogen. Een grote rolde langs haar neusje en zij dacht dat hij onderdook in haar grapefruit. Bliksemsnel ruilde zij haar glas met mijn toostjes en begon te knab-beien.

Ik begon aan de pompelmoes. Had de traan zich toch vermengd met de welvaart van Israël, dan hinderde mij dat niet, ik zou haar verdriet drinken, een poëtisch ge-voel voor een minnaar. En misschien zou het een elixer worden om mijn verdwenen gevoel op te wekken.

״Hij was dapper,” snikte zij beheerst.

״En groot en fors. Met medailles tot onder zijn oksels,” beet ik haar toe.

״Ja, ja. Net zo groot als jij. Maar niet zo mager en hij had medailles. Wat heb jij gedaan in de oorlog. Nou?”

״Alleen maar geleden. Een beetje gevangenis. Een tikje foltering. Een reeks kleine vluchten met een paar S.D .-ers op mijn hielen. Niets bijzonders. Oh ja, zo tussendoor verloor ik vrouw en kinderen. Wat moest een Jood anders doen in deze oorlog dan vrouw en kinderen verliezen?”

65