De laatste Levano

Hij dronk en verslikte zich, omdat hij in de lach schoot.

״Jij... jij met je venijnige spitsvondigheden,” riep hij vermengd met kuchen. ״Liebfraumilch is maar een naam, meer niet, de wijn is van God.”

״Dan danken wij God voor Israël en deze wijn,” ant-woordde ik.

Wij dronken ad fundum en spraken niet meer over Israël.

Toen ik thuiskwam na deze genoeglijke kletsavond was mijn huis in diepe rust. Slechts het kristallen kroontje in de hall brandde. Ik heb dat nooit bevolen, maar mijn huispersoneel behoedt op kiese manier zijn bejaarde pa-troon voor een fatale val in het donker. Als ik de drem-pel liet verwijderen, behoefde het licht niet te branden, maar ik wil hun menslievendheid niet doorkruisen, zo iets kan onaangename reacties in het onderbewustzijn opwoelen. Dus blijven de drempel en het licht.

Ik opende de tochtdeur, keek op naar de elektrische kaarsen en een diepe melancholie overviel mij. Ik dacht terug, terwijl ik staren bleef, zittend op de grote Chinese kamfer kist. Toen kwam Channah... naast mij.

...Ik was weer de vijfentwintigjarige bruidegom naast mijn twintigjarige bruid. Wij kwamen thuis van de uit-bundige bruiloft, die op bevel van oma Judith door grootvader Gideon was aangericht.

Wij betraden de hall. Twee gevluchten uit een woelige en uitbundige menigte, die feest vierde omdat twee jonge mensen voortaan samen zouden slapen. Ook in het oerwoud doet men zo.

Channah sloeg haar sluier terug en staarde naar de

45