De laatste Levano

Joodse vriend te hebben” en hij drukte mij warm de hand.

״Zo zo,” mompelde ik. Al lagen er vijftien jaar tussen het pariaschap met een geel hoonteken en deze verhef-fing op het schild, dit moest toch wel heel langzaam ver-werkt worden.

״Ja,” herhaalde hij en gaf mij een klap op de schouders, ״wat een volk, die Israëli’s. Ik heb net een film gezien, tjonge tjonge... weg met de Moos en Bram moppen. Gideon, morgenochtend bespreek ik plaats bij de El-Al naar Jeruzalem. Met Kerstmis pelgrim ik naar Beth-lehem.” Zijn ogen vonkten van opwinding, nerveus puntte hij zijn knevel. Ik pakte hem onder de oksel en troonde hem mee.

״Kom Alphonse, ik heb trek in een goed glas wijn en een koud schoteltje, je bent mijn gast omdat ik je vriend ben.”

״Eten? Nu? Terwijl ze in de kibboets gewapend op wacht staan tegen de fedayeen van Nasser?”

״Maar zij eten ook, Alphonse, en goed. Anders zijn zij niets waard tegen Tyrus en Damascus en Edom en Egypte.”

Hij gromde goedmoedig en liep gedwee met mij mee. Want Alphonse is vatbaar voor logische redenering en gezelzen bij een hapje en een glas. Toen wij in het res-taurant zaten en ondanks de fedayeen zorgvuldig een menu hadden gekozen, begon hij weer.

״Gideon, waarom ga jij niet naar Israël?”

״Wat moeten ze daar beginnen met een grijsaard van vijfenzestig jaar? Kan men op die leeftijd nog een stoere boer worden?”

״Je neemt je geld toch mee? Dat kunnen ze daar best gebruiken.”

43