De laatste Levano

gen, strekte ik mijn rug en liep langzaam op mijn gast-heer toe. Wij drukten elkander de hand zoals dat in boe-renromans is gecodeerd.

״Den goeiendag,” zei ik volgens deze stijl ״en gefeü-citeerd.”

״Den goeiendag,” antwoordde hij, terwijl hij mijn verjaarscadeau aanpakte en wat verlegen haastig in zijn binnenzak liet verdwijnen.

״Kom d’r in, kom d’r in,” zei hij, ״de vrouw heit de koffie bruun,” en inderdaad rook ik een ouderwetse koffiegeur, toen ik de woonkeuken betrad.

De boerin kwam stralend op mij toe. Wreef nog even vlug haar hand langs haar bonte schort en toen zij een stoel voor mij aanschoof, wreef zij nog even met dat schort over de zitting. Toen pas zei ze:

״Kijk, kijk, onze Gideon Levano, hij is het toch weer niet vergeten.”

״Nee moeder Poenenye, dat vergeten we nooit.”

״Neeë... nooit,” gromde boer Poenenye achter mij.

Wij namen plaats en keken naar de boerin, die bedrij-vig deed met een stomende waterketel. Daarna schonk zij koffie uit een antieke koffiepot met een kraantje in grote witte mokken. Zwijgend keken wij toe hoe zij met veel suiker en volle room de mokken afvulde en dikke plakken Deventer koek met boter zalfde. Toen zij zat hieven wij onze mokken en knikten elkander toe over het groenige meertje en dronken. De koffie was heet en goed.

״Weet Gideon Levano het nog?” vroeg de boerin en haar ogen lachten en zij bloosde. Ik knikte. Ik wist het nog. Maar al te goed. En ieder jaar herinnerde zij mij er aan.

38