De laatste Levano

bijkwam, zag ik voor het eerst zijn lichtblauwe ogen. Zij waren mild en het flitste toen als eerste gedachte bij mij op dat ik jarenlang geen acht had geslagen op men-senogen. Hoe lang had ik slechts gekeken naar de ge-zichten, de neuzen, de monden. Of had ik steeds in ge-bogen houding naar de grond gestaard?

Hij liet mij naar huis vervoeren en bleef bij mij totdat de dokter was geweest. Daarna kwam hij iedere dag tijdens mijn ziekte. Hij bleef nooit lang, zodat ik steeds naar zijn komst verlangde. Hij was mijn vriend gewor-den, een vriendschap voor het hele leven.

Thea was vandaag jarig. Thea past bijna niet meer als naam bij de struise Theodora Smeets, die vijfenveertig werd. Toen ik haar leerde kennen, was zij dertig en ik, de hopeloos eenzame onderduiker, zwichtte voor haar blonde weelde en haar klassieke figuur. Zij werd mijn maitresse en het verdroot haar kennelijk dat in de loop der jaren mijn knechtschap der minne ten einde liep en zij van maitresse een dienaresse werd.

Ik dankte haar mijn leven. Zij liet mij dit altijd voelen zolang wij elkander ontmoetten. En sinds wij uit elkan-der zijn gegaan, heeft zij haar menslievende daad tot iets goddelijks verheven. Misschien wordt het nog eens de bron van haar haat tegen de ondankbare Jood Gideon Levano.

Ik kwam dus met mijn bloemen en mijn cadeau. Rode rozen, vijfenveertig. Maar zij deed er maar vijfendertig in de vaas, die later uitdagend op het dressoir stond. Zo maakte zij zich tien jaar jonger voor de kamer vol be-zoekers, die mijn Thea op haar verjaardagen verzamelde.

Mijn cadeau deed haar stralen. Een platina armband,

3°