De laatste Levano

״In mijn ogen wel. Wat heeft een jonge Israëli nu nog aan de staat van Herodes, aan de tempel die Titus verwoestte?”

״De herinnering,” antwoordde hij ernstig. ״De her-innering, die de bron was van het verlangen. Het ver-langen werd een daad en de daad schiep het nieuwe Israël.”

Ik keek hem lange tijd aan. In zijn ogen vonkte het nu vroijk.

״Nou?” vroeg hij.

״Een christen zionist is een dubbele zionist,” zei ik.

״Geef mij een sigaar cn mijn Bourgogne”, beval hij mild, schoof wat naar voren en overzag het schaakbord.

Wij rookten en wij speelden. Ik verloor. Ik verlies bijna altijd tegen deze klaar denkende Kelt.

Nadat hij vertrokken was, bleef ik nog wat zitten bij de open tuindeuren. Het was al donker. Het sombere silhouet van de boomgroep in de tuin stak af tegen de nachtblauwe hemel, soms ritselde of kraakte er iets. Nooit is er rust in de schepping, dag en nacht getuigt zij van zich zelf.

Ik dacht terug aan het uur waarop ik Alphonse de Villeneuve voor het eerst ontmoette. Ik kwam uit het gebouw van het Rode Kruis. Daar had ik vernomen waar en wanneer de Teutoon mijn vrouw en dochter had omgebracht met blauwzuurgas. Ik stond op de stoep en ik zag het. Ik zag Channah en Elsje met uit-puilende ogen en hijgend van benauwdheid. Ik wan-kelde, het werd zwart voor mijn ogen. Ik zal nooit we-ten waarom ik toen niet sterven mocht.

Alphonse de Villeneuve ving mij op, toen ik achter-over stortte. Hij bleef gehurkt bij mij zitten en toen ik

29