De laatste Levano

die nou geweest?” vroeg zij bezorgd en ik zag dat zij huiverde terwijl zij rondkeek.

״Zij zijn geweest.”

Ik moet treurig naar haar hebben gekeken, want zij deed een stap naar mij toe en even hield zij haar armen op alsof zij mij omarmen en troosten wilde. Maar zij beheerste zich, natuurlijk beheerste zij zich. Want zij is jong. Zij heeft een jonge speelse vrijer. Een oude magere saterkop kon haar jeugdig moederinstinct niet over-winnen.

Gisteravond kwam mijn vriend mr. Alphonse de Ville-neuve voor onze wekelijkse partij schaak. Hij is even zestig jaar, wat dor zoals ik, maar slank en elegant. Zijn ogen zijn lichtblauw, zijn neus is lang en dun en daar-onder draagt hij een witte puntige knevel. Zijn hoofd-haar is dik en zilverwit met diepe inhammen boven het hoge intelligente voorhoofd. Een paar jaar geleden ver-gezelde hij mij naar een antiquair, waar ik een ivoren beeldje kocht. Jongensachtig speels zette hij een oude helm op. Toen keek hij mij aan. Ik schrok, maar ver-borg dat achter een welwillende glimlach. Daar stond een condottiere. Wie was herboren in Alphonse de Ville-neuve? Een vazal van Lodewijk XI of een kapitein van Jeanne d’Arc of was hij een Brit die een Bretonse nam? Of was hij een jeugdige wolkoopman, die zijn hart ver-pand had in Rouen of Rijsel aan de ogen van een Fran-paise? Het heeft lang geduurd voordat ik de levende Alphonse de Villeneuve weer terugzag.

Zoals altijd stapte hij handenwrijvend bij mij binnen en keek nieuwsgierig rond op zoek naar nieuwe dingen, want hij kent mijn zwak, het kopen van antiek.

27