De laatste Levano

leur. Iedereen die niij zoekt, belt naar mijn kantoor, want men is bang het privé-leven van een rijkaard te storen. Niet uit wellevendheid, maar men vreest mijn ontstem-ming, die misschien schadelijk kan zijn. Jammer, soms verlang ik oprecht naar een telefonisch binnendringen in de suizende stilte van mijn werkkamer, die uitziet op de grote tuin en het stukje bos er achter. Mijn huishoudster verlangde zo graag te weten wie mij zakelijk omringen. Hoe gaarne wilde zij deze wijde kring kennen. Dit tac-tisch voordeel ten gunste van haar veldtocht bleef echter onbereikbaar. Zij verliet mijn kamer. Ik keek haar na. Het hoofd wat gebogen, een gebaar van oude heren. Ook van achteren was zij elegant, maar een kleine oneffenheid onder haar strakke japon verried het boord van haar broekje.

Ik sorteerde mijn post, traag en met tegenzin, zoals kinderen treuzelen met hun pap. Er was een grote dienst-enveloppe bij van het ministerie van financiën. Ik nam hem op en wierp hem weer terug. Zoals een kind slaat met zijn lepel in de pap. Baldadig. Maar die gedachte brak mijn tegenzin. Ik lachte in mijzelf en opende vlug de brie-ven met de stalen opener, een ontmande dolk. Ik kreeg nog meer pret om mijzelf, want ik voelde mij als een haringboer die almaar maatjes opensneed en de ingewan-den verwijderde. Er was ook een rouwenveloppe. Als in-gewand bevatte hij het doodsbericht over Jan Fock. Me-vrouw J. M. Fock-van Schoonhoven gaf kennis van het plotseling overlijden van haar innig beminde echtgenoot Jan Michiel, in de leeftijd van 62 jaar. Geen kinderen en ook geen kleinkinderen betreurden hem. Alleen Johanna Maria zou hem dus gedenken.

Lang tuurde ik naar deze kennisgeving. Ik overpeinsde

¹4