De laatste Levano

figuur was volmaakt en niet uitsluitend geschapen met behulp van gaine of beha. Haar japonnen waren altijd smaakvol, zij moest een onfeilbaar oog hebben voor koopjes in de opruiming en flink hebben overgehouden van het huishoudgeld.

Zij glimlachte ook naar mij. Zij had nog mooie eigen tanden en een frisse mond. Haar ogen waren groengrijs, maar lachten niet. En dat was de reden waarom haar veld-tocht om mij te veroveren geen succes had. Maar ik geef toe dat het moeilijk was voor een veertigjarige christin om haar ogen te laten tintelen voor een vijfenzestigjarige ietwat norse joodse man. Zij wilde mij helpen met mijn voorjaarsjas. Ik weerde haar af, hing hem bijzonder lenig op en werkelijk vief betrad ik mijn werkkamer. Ik wilde nog eens tonen dat ik wel vijfenzestig maar nog geen vijf-entachtig was. Zij vroeg: ״Hoe laat wenst u te lunchen?” Ik keek haar aan. Nu was haar gezicht een stenen masker. Haar voorhoofd stond wat bol en duidde op intelligentie. Haar neus was klein en smal. Haar wangen waren iets in-gevallen, zodat de jukbeenderen opvielen. Met deze mond en die groengrijze ogen en dat hoogmoedige over haar gezicht was zij toch wel bijzonder knap. Onwille-keurig glijden mannenblikken over een vrouwengestalte. De mijne deden het ook. Zij volgde mijn dwalende blik en een fleem van een glimlach speelde weer om haar mond. Het was heel zeker dat zij de tijd begrootte die mijn onderwerping nog zou vergen. Ik glimlachte terug, een beetje sardonisch geloof ik, want zij verstarde weer omdat zij zich ontdekt wist.

״Om 1 uur. Heeft nog iemand gebeld?”

״Niemand”.

Het klonk teleurgesteld. Steeds weer stelde ik haar te-