Prenten aan de galg, 24 verhalen

Veertien dagen verstreken en het werd hoogzomer. Toen, op een middag, keerde Abt Johannes terug. De Kerkvorst hijgde, de pupillen van zijn ogen w'aren groot en donker, het klamme zweet stond op zijn voorhoofd. De Abt wiste het weg met een zijden doek; en voelde zich treurig.

„En...” fluisterde de Aartsbisschop.

„Uw bevelen zijn uitgevoerd, Monseigneur. Helaas... tientallen waren reeds omgebracht. Veel geroofd goed is achterhaald en teruggegeven aan Rabbi Jesaia. Dit is de brief van Hertog Henrik... het ontvangstbewijs voor uw joden. En hier zijn de schuldbrieven van uw kooplieden. Rabbi Jesaia ben Samuel schenkt ze aan uw Hoogwaardige Excellentie en betaalt hiermede dertig jaren bescherming. Zo w'as zijn woord.”

„Dank... Uwe Hoogwaardigheid... dank. Roep de Abt.”

De Kerkvorst sloot de ogen, w^rreef zich dodelijk vermoeid over het voorhoofd, hijgde steeds meer. De Abt kw'am en w'achtte. Oneerbiedig; overwinnend, want hij was jong en krachtig en gezond. De Aartsbisschop zei:

„Mijn joden zijn gered. Ondanks u. Ik verban u naar uw klooster. De Abt Johannes zal Vicaris zijn totdat de Heilige Vader mijn opvolger zal hebben benoemd. Ik veroordeel u als mens... gij hebt het moorden niet verhinderd.”

„Uw beróémde boogschutters, Monseigneur,” beet de Abt hem toe.

„Uw spitsvondigheid verontrust mijn sterven... hoeveel levens hebben mijn bereden boogschutters gered tijdens de dertig jaren van mijn bestuur? Soms... door één vonnis het leven van honderden. En dit... voor de Provoost van de kooplieden: Een schuld wordt niet gedelgd als men een schuldeiser gevangen houdt of ombrengt. Dat zij ’t nimmer vergeten... Ga nu... Ga...”

Toen hij de kamer had verlaten, fluisterde de Kerkvorst: „Abt Johannes... mijn tijd is gekomen... ik heb willen leven tot uw terugkeer... en het was mij gegeven... Bedien mij... want heden zal ik de zon niet meer zien ondergaan.”

87