Prenten aan de galg, 24 verhalen

schenking werd beschreven voordat de zoele nacht was gedaald.

De snelle boden van Rabbi Jesaia kwamen in alle uithoeken van het Bisdom. Daarop vergaderden de joodse mannen, onrustig en met angstige harten. Zij verhulden hun gezichten met hun gebedsdoeken, wiegden klagend hun lichaam. Maar toen zij hadden gesproken met hun God, werden zij vastberaden en beheerst. En aanvaardden het Lot. Zij namen hun Wetsrollen, zonder siermantels en zilver, de naakte Thora. En verborgen haar onder het lijfgoed op de wagens. Toen zegenden zij hun kinderen en waren gereed om te gaan.

Voort... voort!... voort!!

Naar het land van Hertog Henrik, zoals Rabbi Jesaia hun had bevolen.

De Provoost van de kooplieden vroeg gehoor. De Aartsbisschop weigerde, hij voelde zijn krachten ernstig slinken. De Abt drong aan en zei:

„Laat hen toch danken, Monseigneur, voor de rust en vrede tijdens uw bewind. Laat hen toch afscheid mogen nemen van hun krachtige hoogste Overheid.”

De Kerkvorst keek naar hem, grimmig. En de spotvonk in de ogen van de Abt doofde onmiddellijk.

„Ik wil deze lieden dan niet teleurstellen. Maar laat het kort zijn, Hoogwaardige Abt, want ik ben zeer vermoeid.”

De monniken brachten een scherm. De Provoost van de kooplieden knielde daarachter en groette. Toen stond hij op en wachtte; tuurde naar de tekening van het wandkleed: Noach, die de dieren leidde in de Ark.

„Zeg uw grieven, Provoost.”

„Monseigneur, wij danken u...”

„Zeg uw grieven, Provoost.”

„Monseigneur, de Joden trekken. Met goud en edelstenen, met koopwaar en... schuldbrieven van ons, uw dienaren de kooplieden.”

„Waarom hebben ulieden deze schuldbrieven niet gelost?” 84