Prenten aan de galg, 24 verhalen

knechten, naar het buitenverblijf van de Aartsbisschop. Hij werd direct aan het ziekbed verzocht; de Kerkvorst glimlachte toen hij hem zag. En zei:

„Mijn neef is volwassen. Wat een vreugde. Ik zie een man, een ernstig man. Een eerlijk man?”

„Heer Oom... uw brief vertelde van grote spoed. Daarom heb ik snel gereden. Zeg mij wat ik voor u doen kan.” „Neef, mijn dagen zijn geteld... zéér karig en nauwkeurig. Na mijn dood zal een heftige strijd ontbranden om dit Bisdom. De Curie zal haar beste diplomaten moeten zenden om deze te beslechten. Ik heb met je vader een mensenleeftijd getwist om zestien hofsteden langs onze grens. Ik heb ze ferm in mijn handen kunnen houden en de inkomsten heeft het Bisdom genoten. Nu, bij het afscheid, schenk ik ze jou.” „Wat is de prijs voor deze welwillendheid, Heer Oom?” „Ik zond mijn joden weg... naar jou.”

„Wat moet ik met deze marskramers en geldwisselaars, Heer Oom?”

„Allereerst... deze lieden zien als mensen... daarna hun werkkracht en verbindingen gebruiken. Zoals men doet en oogst in een boomgaard, neef Henrik, met grote zorg voor stam en bloesem. Des te rijker is de opbrengst.”

„Zij zijn mij onverschillig. Ik weet niet of zestien hoeven opwegen tegen de twisten met mijn lagere adel, de monniken en de poorters.”

„Als hun gewicht zó zwaar is, neef Henrik, dan zal ik nog tien hoeven en een Kasteel in de schaal werpen. Kun je nu zien, of zij in evenwicht is?”

„Zij is in evenwicht, Heer Oom.”

„Zweer dan nu, neef Henrik.”

„Een sterk man zweert niet, Monseigneur.”

„Het Kasteel is blijkbaar te zwaar, want de schaal sloeg weer door, Hertog.”

„Ik zal het u bezweren, Heer Oom.”

Toen richtte de Kerkvorst zich op, uiterst moeizaam. En Hertog Elenrik zwoer hem mildheid voor de joden; en de

83