Prenten aan de galg, 24 verhalen

Het middagzonlicht scheen door de geopende vensters en ontrolde in de ziekenkamer een brede gouden baan van magisch vuur. Daarin was het schaduwkruis van de raamkozijnen, tot aan het bed van de Kerkvorst.

Een Abt zat in een hoogleunige stoel in het midden van de kamer. En bad.

Bij de deur stonden twee monniken, met gesloten ogen. Prevelden.

De Aartsbisschop staarde met genepen ogen naar buiten, in de klare bauwe hemel.

En hoorde het kwetteren van de vogels en al de geluiden van het veld.

„Uwe Hoogwaardigheid,” zei hij zacht, „zendt een bode naar Rabbi Jesaia ben Samuel... dat hij komt.”

„Uw Hoogwaardige Excellentie heeft zeker niet bemerkt, dat ook deze jodendokter uw pijnen niet kan verlichten?”

„Wie sprak van pijnen? Uwe Hoogwaardigheid gelieve mijn verzoek ten spoedigste te doen overbrengen. Mijn toestand leent zich niet tot redetwisten.”

„U diende vertrouwen te hebben in onze geneesheren, Monseigneur,” mopperde de Abt.

Maar hij stond op en gaf korzelig een opdracht aan een van de monniken.

79