Prenten aan de galg, 24 verhalen

Hij lachte wrang en zei: „Is het niet beter te breken met deze leugen? Is het niet verstandiger om ook Neeltje de waarheid te vertellen?”

„Jacob, je zult Neeltje doden met deze waarheid. En ook... anderen. Verlang je dat?”

„Soms.”

„Jacob. Ook ik kan niet leven onder een bedreiging. Moet ik mezelf doden... op de dag dat de Schout zal komen? Jij hebt de macht, in jouw handen liggen drie mensenlevens. Dat van Neeltje... van mij... van...”

„Spreek die naam niet uit, mevrouw. Geef mij wat tijd... het is moeilijk de bloedwraak te overwinnen, het is zwaar de wet te overtreden... en het is een grote overwinning om te kunnen vergeten en te berusten. Nooit zal ik kunnen vergeven, mevrouw, nooit!”

„Ik zal het hoofd diep buigen, Jacob. Ik smeek je om genade voor mijn huis en mijn naam, terwille van de nagedachtenis van mijn man.”

Hij sloot zijn ogen en fluisterde: „Wat moet zij hebben geleden. Nooit zal ik het hoe en waarom willen weten... haar doodsangst is levend voor mijn ogen tot mijn stervensuur. Ik zal vergeten... nimmer en nimmer vergeven... hèm.”

Hij ging, oud en moe en oneindig bedroefd.

En toen begon de brievenstroom uit Frankrijk naar het huisje aan de Vecht.

En de gelukkige Annemarie begon te leven voor moeder Neeltje.

En de brieven van Neeltje en Jacob kwamen naar mij en ik werd de gelukkige dochter Annemarie.

Misschien heb ik een deeltje geboet voor de dader... Gijs-bert Jan... mijn zoon. Misschien...

78