Prenten aan de galg, 24 verhalen

De volgende dag sloot ik mij op in mijn boudoir. Toen liet ik Jacob roepen en sprak heel lang met hem. Daarna ontbood ik mijn rentmeester en beval hem de plaats te slechten. Hij was eerst sprakeloos, wilde gaan redetwisten. Ik stampvoette opeens van drift. Hij boog en aanvaardde de opdracht.

Die avond reisde ik naar Amsterdam. Twee maanden later, voordat ik naar Frankrijk vertrok, kwam ik weer naar onze bezitting. Het bevel was uitgevoerd, er was nog slechts een grote omgeploegde akker; de vogels zwierden erover, gulzig duikend naar de rijke maaltijd.

Het dorp was uitgelopen, zwijgend nam men de mutsen af, dreigend was de sfeer. Onbegrijpelijk dit vandalisme, deze gril van de Adel.

Mijn kinderen. De verwoesting van het landgoed was voor hen onaanvaardbaar, daarom keerden zij zich van mij af. In hun ogen is het niet veroorloofd dat ouders beschikken over hun vermogen. Voor hen moest ik de goed gedresseerde erflater blijven, een levende dode met het vruchtgebruik van eigen bezit. Nu ik had beschikt over een deel van hun erfenis verstootten zij mij. Slechts één van hen zei niets, haalde de schouders op en reed hoogmoedig weg naar zijn bezitting in het Gelderse.

De dag van mijn vertrek naar Frankrijk liet ik Jacob komen naar mijn huis in Amsterdam. Ik zie hem nu weer zo duidelijk voor mij, zoals hij stond in zijn eenvoudige kleren, geleund tegen de dubbele deuren van de balzaal. Hij was bang voor deze omgeving... en voor mij. Ook was hij veranderd. Hij beefde soms en het stoere had hij verloren.

„Hoe gaat het met Neeltje?” vroeg ik.

„Zij wacht en wacht op Annemarie. Zij wacht ook op u, met goede berichten. Ik zal haar verliezen... nu. Want hoe zoudt u nog kunnen vertellen van het leven en het geluk van onze dochter? Het beeld van het geklede geraamte zal u achtervolgen, zoals het mij doet, dag en nacht. Dit zal u de mond snoeren.”

„Laat mij denken, Jacob... er zal een oplossing komen.”