Prenten aan de galg, 24 verhalen

Hoe gruwelijk is het spel, dat wij hebben gespeeld, Jacob en ik. Hoe vreselijk en menselijk en goed. De straf hiervoor zal spoedig komen, want ik voel, dat ik niet meer zal kunnen ontberen om Annemarie te zijn. Ik weet, dat ik vergeefs naar het tuinhek zal lopen om de postiljon op te wachten en te vragen naar een brief uit Holland. Dat ik in het volle bewustzijn van het denkbeeldige, mijn valet zal opdragen naar de postmeester te gaan om te vragen of er toch... misschien toch een brief uit Holland is gekomen. Dit spel zal ik spelen met mijzelf, een straf voor de rest van mijn leven, een zelfkastijding, die ik mijzelf wellustig geef. Omdat ik verder w'il boeten voor iets, waaraan ik onschuldig ben.

Ik zal met zorg denken aan Jacob, nu hij alleen achterblijft in het dorp aan de Vecht. In gedachten zal ik hem zien sjokken naar de grenspaal van het oude landgoed en hem zien staren over de weiden. Zijn blik zal gaan naar het bosje eikehakhout aan de Vectr. dat ik liet staan, omheind door een laag hek. Een gril van een douairière, in de ogen van de de dorpelingen. Ik zal Jacob zien strompelen naar dat bosje, iedere zondag. Ik zal hem om zich heen zien spieden en de eenzaamheid afwachten.

Dan zal hij het kleine tuiltje bloemen neerleggen voor de jonge eik, die omhoog schiet tussen het hakhout. En hij zal huilen, geluidloos, alleen zijn schouders zullen schokken. Dan zal hij bidden...

Want onder die eik, nu onder zijn wortels, ligt het gebeente van Annemarie, zijn dochter.

Ik kan met koel verstand aan de vreselijke gebeurtenis terugdenken. Nog vreemder is dat het afstand doen van mijn rol als Annemarie mij nu méér deert, dan de misdaad, die twintig jaar geleden is begaan. Is het dan toch waar dat een mens de eigen droefenis het zwaarst voelt? Meer dan ieder ander leed in zijn omgeving?

Twintig jaar geleden... ik was toen vijf en veertig jaar. Mijn