Prenten aan de galg, 24 verhalen

Jelle Hettema? Hij is het nauwelijks waard, deze nazaat van Lange Pier! Misschien is hij wel een van de mannen, die Bonifacius hebben neergeknuppeld. En heeft hij met U onderhandeld in die kamerjas en met dat kalotje op? Mevrouw, waren Uw zakelijke zorgen zo groot... en mij, de rijke Bekkers hebt U niet gezien?”

„Mijnheer Bekkers, de jaren in deze winkel hebben mij geleerd, dat het uiterlijk dikwijls bedriegt. Roken en proeven, dat is de keur.”

Zij lachte weer onbezorgd, toen zij naar de deur liep om die voor hem te openen. Hij keek weer verlangend en vroeg, reeds met één been buiten staande:

„En U, mevrouw De Coninck, w^Tat gaat U doen?”

Zij staarde naar de grond en antwoordde eerst niet. Toen zegde zij:

„Tot weerziens, mijnheer Bekkers,” en haar ogen vonkten toch zó.

Weer nam hij z’n hoed af met een brede zwaai en wandelde zeer verheugd de smalle winkelstraat uit naar zijn gracht. Zéér verheugd want dat „Tot weerziens” was vol lokkende betekenis.

Toen hij voorbij de winkel van Jelle Hettema kwam, werd de deur geopend en Jelle kwam naar buiten en naar hem toe. Tiré a quatre épingles. In modieuze flesgroene rok en nauwe grijze pantalon met hakkebanden, om de hoge vadermoorder een smeltendgrijze das, op het hoofd een lage donkergrijze harige cylinderhoed. En in de hand een goudbeknopte wandelstok en parelgrijze handschoenen. Duur, dat was de eerste impressie van de vakman Bekkers. En die lange Fries droeg zijn kleren soepel en nonchalant, dacht hij ook nog, spijtig.

„Mijnheer Bekkers, ik wacht al meer dan een uur om U op te vangen. Schikt het U vanmorgen om de borrel met mij te drinken, die ik U schuldig bleef? En hier is uw dagelijkse sigaar... ik heb U al die dagen toch gemist.”

69