Prenten aan de galg, 24 verhalen

toonbank, moedigde hem aan en kwam dikwijls aandragen met nieuwe soorten, die zij hem liet beruiken of naar het daglicht hield, zodat hij goed de kleur kon zien. Na een lange verliefde blik op haar en een korte zakelijke naar de toonbank, zegde hij:

„Mevrouwtje, ik geloof dat ik er ben. Méér dan anders, veel meer. Maar ja, de lente maakt een man overmoedig.”

Even streek hij plechtig langs zijn bakkebaarden en vervolgde:

„Geef me de rekening van het vorige kwartaal en tel er dit maar bij. Betaald moet het toch worden en in zaken kan men altijd geld gebruiken.”

„Oh... wat is dat prettig,” lachte de weduwe, boog zich over de toonbank en begon te rekenen. Dat maakte haar nog aantrekkelijker in de ogen van Bernard Bekkers. En toen haar pijpekrullen speels meedansten, telkens als haar hoofdje lichtelijk knikte bij het verheugd optellen, ja toen moest hij even de ogen sluiten.

„Het zal U niet meevallen,” zegde zij wat zorgelijk toen zij hem de nota gaf. Hij keek er nauwelijks naar, nam de ganzeveer van haar over, waarbij hij als per ongeluk haar vingers aanraakte en stelde de nota betaalbaar, met sierlijke krulletters en zelfbewuste handtekening, bij de Heren Gerrit Akkersdijk en Zonen, Kassiers te Amsterdam.

„Ziezo, eigenlijk is het jammer dat ik zoveel heb gekocht. Het duurt nu des te langer dat ik U weerzie,” zegde hij spijtig.

„Mijnheer Bekkers, zo is het goed. Want het was toch de laatste keer geweest. Ik heb mijn zaak verkocht en het is prettig dat dit de eerste grote post is voor de nieuwe eigenaar.”

Langzaam zakte Bernard Bekkers terug in zijn stoel, vroeg ongerust:

„De laatste keer? En wie is die nieuwe firmant, mevrouwtje?”

„Jelle Hettema. Ik heb gisteren de zaak verkocht. Zijn zoon komt erin als zetbaas. Later zal hij beide winkels erven.”

„En vond U dat zó prettig, deze eerste grote post voor

68