Prenten aan de galg, 24 verhalen

Het was of Jelle Hettema werd gegeseld, zo kromp hij ineen.

„Nee, mijnheer Bekkers, nee... nu niet. Ik kan niet meer, begrijp dat toch!”

„Nou... beste jongen... je komt maar als je weer beter bent. Misschien kom ik morgen toch weer een sigaar bij je halen.”

Jelle Hettema sloop zijn winkel binnen, terwijl Bernard Bekkers trots en breed naar huis liep, majesteitelijk wuivend naar de buren, die hem gelukwensen met zijn behoud toeriepen. Thuis vond hij Pieter Paaymans, omringd met heerlijke hapjes en drankjes, nog steeds trachtend de dochter en de huishoudster te troosten. Hetgeen zij blijkbaar prettig vonden.

En aan het einde van die week ging Bernard Bekkers naar de winkel van de weduwe De Coninck, om zijn voorraad sigaren aan te vullen. Met een brede zwaai nam hij zijn hoed voor haar af toen zij hem opgeruimd toelachte met haar speelse blauwe ogen. Behaaglijk ging hij zitten in de Hinde-loper leunstoel voor de toonbank, wiste zich luchtig het voorhoofd met zijn nieuwe zijden pochette, genomen uit een Italiaanse monstercollectie. Toen steunde hij met beide handen op de goudbeknopte wandelstok en zegde:

„Eerst een licht morgensigaartje, mevrouwtje. En dan heb ik een heel lijstje te bestellen.”

De weduwe kwam vanachter de toonbank met een kistje panatellas en een blaker met brandende kaars. Hij nam voorzichtig de sigaar, rook er behaaglijk aan, kneep voorzichtig terwijl hij haar bij het oor hield om te luisteren of zij goed droog was, knipte het puntje weg met z'n zakschaartje en zoog toen langzaam het vuur erin. En keek daarbij verlangend naar de blauwe ogen van de weduwe De Coninck, die vandaag toch weer zo bekoorlijk was. Zijn lijstje diepte hij op uit zijn achterzak en hij begon te bestellen met de langzame machtige zekerheid van een kenner en een welvarend man. De weduwe was bedrijvig en tastte de bestelde kistjes op haar