Prenten aan de galg, 24 verhalen

Als een menselijk wrak zat daar Jelle Hettema en staarde naar de grond. En dacht aan de schande en het verloop van zijn broodwinning, want welke burger zou nog willen kopen bij een geweldenaar. De onderwereld... dat zouden voortaan zijn klanten worden. De commissaris bekeek hem, ondertussen almaar zijn zware snorren opdraaiend. Toen staarde hij wat naar de vuile muur van zijn kamer en zijn gedachten toverden daarop het beeld van weduwe De Coninck, de „Belse”, een weelderige verschijning. Hij zag haar zware zwarte pijpekrullen langs haar wangen, de forse haarrol opgekamd tegen het achterhoofd. Haar blauwe ogen met die eigenaardige glans... ah... de commissaris begreep dat Bernard Bekkers liever zijn sigaren kocht bij de weduwe dan bij Jelle Hettema, die daar voor hem zat in een afgedragen kamerjas, op trijpen pantoffels en een zwart kalotje op. En dan dat gerafelde koord rond z’n middel, dat deed de deur dicht.

Daarom snauwde de politieman wat onbeheerst:

„Kleedt U zich nooit?”

„Natuurlijk... als ik uitga. En extra op zondag, voor de kerkgang,” stamelde Jelle.

De commissaris stond op en zei:

„We sluiten deze zaak. Als meneer Bekkers wil meewerken zal ik de Heer Officier verzoeken geen vervolging in te stellen.”

Toen werd Bernard Bekkers binnengeroepen. Hij wenste geen vervolging.

„Geef mekaar de hand,” gebood de commissaris, „en drink het af met een ouwe klare.”

Zij verlieten de politiewacht en wandelden naar hun gracht. Zo nu en dan keek Bernard Bekkers naar Jelle Hettema, want die oude kamerjas naast zijn modieuze rok en zacht gebloemd zijden vest, was toch niet je dat. Maar hij hield zich in tot voor de deur van Hettema’s winkel. Toen zegde hij:

„Beste jongen... luister. Ga je kleden en kom dan bij me thuis voor die borrel. En breng de sigaar voor me mee, die ik vanmorgen bij je wilde kopen.”