Prenten aan de galg, 24 verhalen

missaris draaide vervaarlijk zijn snorren op en donderde hem toe:

„Vertel!!"

„Wat?” snikte Jelle Hettema.

„Wat? Van de doodslag... Ik bedoel van de aanslag op meneer Bekkers. Of dacht je dat we je gehaald hadden om te horen of je goed geslapen hebt?”

Weer snikte Jelle Hettema en de commissaris zei nu kalm: „Grien nou niet meer, Hettema. Hij leeft en is gezond. Waarom heb je meneer Bekkers neergeslagen?”

„Mijnheer de commissaris... al vijf en twintig jaar komt hij bij me in de zaak. En dan zegt hij: beste jongen, geef me één sigaar. En al die jaren heb ik dat genomen... één sigaar, want het kan toch voorkomen, dat iemand maar één sigaar per dag rookt? En dat hij geen sigaren wil nalaten, nietwaar? mijnheer de commissaris?”

„Ja,” knikte de commissaris, „je hebt me op een idee gebracht, Hettema. Mijn neven zullen mijn sigaren ook niet roken na mijn begrafenis. Vertel verder.”

„Nou... vorige week onderhandel ik met de weduwe De Coninck om haar tabakswinkel te kopen voor mijn zoon, die wil trouwen... ik mag de boeken inkijken, tuurlijk, niet?... zie ik daar kwartaalsrekeningen van meneer Bernard Bekkers. Een béste klant, zegt ze, ieder kwartaal zoveel kistjes, met echte Havanna import erbij. En ik...” Weer begint Jelle Hettema te huilen van opgekropt leed.

„Ja, en U,” zei de commissaris, die de burger weer begon te zien inplaats van de doodslager, „en U natuurlijk wild om vijf en twintig jaar één sigaar met een kletspraatje... ja... ja.”

Jelle Hettema knikte versuft en fluisterde:

„En nou...?”

„Laat d’r es kijken, Jelle Hettema,” zei de commissaris nu goedmoedig gewichtig,” aan het schavot ben je ontsnapt want hij leeft. Ook aan de gevangenis, maar een boete, die zal de Heer Officier toch wel van U eisen.”