Prenten aan de galg, 24 verhalen

„Oh..." gromde de commissaris en doopte aandachtig de ganzeveer in de inkt.

„Ik zeg dus, beste jongen... geef me een sigaar. Dat zeg ik al vijf en twintig jaar, moet u weten, mijnheer de commissaris. Nou... hij fleemt: Mag het nu eens een kistje zijn, mijnheer Bekkers? Nee, zeg ik, één sigaar zoals iedere dag. En vandaag heb ik geen tijd voor een praatje, want er wacht een leverancier met z’n najaarscollectie, zeg ik. Zegt ie... zó... zegt ie verder... koopt u daar ook één vest of één sjaal? Ik begin te lachen... nou daar komt ie van achter zijn toonbank, grijpt een knots van een kist... en de rest kunt u me beter vertellen, mijnheer de commissaris.”

„Ja... ja,” peinsde de politieman hardop, „wat is ’t nou, moord, doodslag, manslag... zware mishandeling, kan ik allemaal wel schrappen, want u ziet er patent uit. Misschien mishandeling.”

„Schrijf maar niks op, mijnheer de commissaris. Ik ga naar huis en alles is vergeten en vergeven. Men moet wat kunnen verdragen van een leverancier, waarvan men reeds vijf en twintig jaar koopt.”

„Naar huis? vergeten en vergeven?!!! En wij dan? Zijn wij d'r soms voor niks. Alleen om alle verslagenen bij te brengen en verder... niks? Nee, meneer, hier wachten totdat de moordenaar wordt binnengebracht en dan... confrontatie,” bulderde de politieman. Werkelijk, hij was erg boos.

„Nou... ik geloof dat het een lastige bijkomstigheid is geworden, dat ik nog leef,” mopperde Bernard Bekkers en keek verstoord naar de commissaris.

Toen kwam er een groot tumult in de politiewacht. De dienders kwamen met Jelle Hettema en de meute.

„U d’r uit en wachten... en hij d’r in,” gebood de commissaris.

Jelle Hettema werd binnengeleid tussen twee dienders en hij staarde dodelijk geschrokken naar Bernard Bekkers, die hoogmoedig langs hem liep naar het wachtlokaal. De com-

64