Prenten aan de galg, 24 verhalen

die dreven in de lichtblauwe hemel, verweg... naar Heitelan. Het was moeilijk dit goede leven te verlaten en in te ruilen voor de natte dood, daar beneden.

Zij pakten hem beet, dusvden hem hardhandig en snel-wandelend voor zich uit naar de politiewacht. Een grote troep volk liep mee achter de dienders, opgewonden, joelend en zonder medelijden.

Snikkend en gebogen ging Jelle Hettema zijn kruisweg...

In de politiewacht had men de schrik van zijn leven gekregen. Toen de rustende dienders hun pandoertje legden, ondertussen grote hompen brood schrokkend en koffie slurpend, stond opeens Bernard Bekkers aan hun tafel en zegde iets over het spel. Zij vlogen overeind en grepen hem vast. Hij protesteerde luid, zodat de commissaris uit zijn „bureel” kwam toelopen. Die schreeuwde vervaarlijk:

„Wat moet dat... wat moet dat?”

„Het lijk!!!... het... hij wil weg!” riepen de dienders.

„Hier met de verslagene... in mijn kamer,” gebood de commissaris.

En daar zat Bernard Bekkers op een hoge kruk aan de hoge schrijftafel van de commissaris, die almaar mompelde: „Hoe moet dat nou... hoe moet dat nou!”

„Beste jongen... ik wil naar huis, waar is mijn hoed,” zei Bernard Bekkers.

„Beste jongen? tegen het gezag?... man, ben je niet?... Affijn, we zullen maar denken, dat die klap u heeft getrou-bleerd. Vertel... hoe die Fries u heeft neergeslagen en waarom,” commandeerde de commissaris, die intussen omstandig zijn ganzeveer versneed.

„Nou, mijnheer de commissaris, ik kom binnen, héél gewoon, zoals ik al vijf en twintig jaar héél gewoon binnen kom. En ik zeg... beste jonge...”

„Een ogenblikkie... dat beste jongen tegen de politie moet u nalaten!!”

„Ik zei ’t tegen hem, tegen Jelle Hettema... beste jongen.”