Prenten aan de galg, 24 verhalen

,.Roep Neeltje, Maerten Louwensz!”

De oude boer klemde zijn bijl vaster, ging wijdbeens staan voor de deur naar de deel, de lantaarn stond bij z'n voeten. De jonge boeren knoopten hun wambuis los, de hartsvangers werden zichtbaar...

„Opzij, oude man,” beet Wiebe Jaspersz hem toe.

Dreigend hief de boer zijn bijl, maar reeds pakten hem twee van de mannen en sloegen hem neer. Hij viel als een blok.

Zij verspreidden zich in de hoeve, maar Neeltje vonden zij niet. Haar bedstee in de deel was leeg, de strozak nog warm, de dekens in wanorde.

Vloekend kwamen zij terug in de grote kamer, de laatste was Jan Adriaensz. Hij zwaaide met een lantaarn en riep: „Kom meel!”

Een boer bleef op wacht bij Maerten Louwensz, de anderen volgden Jan Adriaensz in de koestal. Een kleine deur stond open. gaf toegang naar een donkere ruimte. Jan Adriaensz hief zijn licht en de verbeten boeren zagen een klein altaar, met Madonnabeeld en crucifix.

Zij vloekten: „Papen!... daarom dat gekonkel met die Spanjool... vergeet die meid, Wiebe Jaspersz!”

Verslagen sloop de jonge boer uit de hoeve, leunde wat tegen een wilgenboom. Keek op naar de klare sterrenhemel en tranen stroomden over het harde gezicht. En ginds, daar sloegen de vlammen uit de boerderij van Maerten Louwensz en de jonge kerels joegen de oude man voort in de nacht.

Tegen de ochtend kwamen de boeren bij de hoeve van Ane de Vrieze. onder Sassenheim. De oude boer was bezig zijn vee te voeren. Een van de mannen sloot de staldeuren, schoof de grendelboom voor, een ander ontstak nog twee lantaarns, het schaarse licht gaf een onheilspellende sfeer.

„Ane de Vrieze,” zegde Jan Adriaensz, „dit is Maerten Louwensz van Eennebroek. Een paap!! wij willen een vonnis. .. nu direct.”