Prenten aan de galg, 24 verhalen

Er was een week verlopen. Hernando Gonzaga kwam weer. Sprak met diepe Spaanse klanken tegen Neeltje Maertens-dochter, die zij beantwoordde met haar brede Hollands. Zij glimlachte naar hem, bedeesd maar toch lonkend... zij verstonden elkaar niet en toch begrepen zij hun prille genegenheid.

Toen de kapitein was weggereden, mopperde de boer tegen zijn dochter, verweet haar, dat haar houding de kapitein aantrok. Maar in z’n hart meende hij het niet, want hij had geen inkwartiering gekregen en er werd bij hem niet gevorderd of gestroopt.

Laat op de avond van 10 december werd er op z’n deur gebonkt. Boer Louwensz nam een lantaarn en een zware bijl, riep vanachter de gegrendelde deur wie er was en wat men zo laat nog verlangde.

„Doe open, Maerten Louwensz. Ik ben het, Wiebe Jaspersz.”

Maerten Louwensz herkende de stem, opende. Wiebe Jaspersz kwam niet alleen, vier jonge boeren drongen met hem naar binnen. Maerten Louwensz hief zijn lantaarn om te zien wie het waren, vroeg:

„Wat is er? wat willen jullie... in de nacht?”

„Luister... Maerten Louwensz. Dat gekoer van die Spanjool tegen Neeltje zint ons niet. En dat zij tegen hem lacht en lonkt nog minder. Neeltje moet hier vandaan. Een van ons zal haar naar Haarlem brengen, het kan nog. En pas jij op, Maerten Louwensz... dat we je dochter niet moeten kaal-scheren... en dat je hoeve niet gaat branden... zo maar... in de nacht!”

„Mijn dochter heeft niets misdaan... en alléén ik oordeel wat er met haar zal gebeuren. En dit, Wiebe Jaspersz, voor jou! Neeltje wil je niet, zoals zij je heeft gezegd. Naar Haarlem gaat zij niet, mijn kind komt niet willens en wetens in een belegerde vesting. En dit nog, Wiebe Jaspersz... op dit erf heb je niets meer te zoeken.”

54