Prenten aan de galg, 24 verhalen

„O, kijk es, mevrouw! nou nog seringen, vast en zeker kasgoed. Oh, mevrouw, wat heerlijk!”

Gretig nam tante Ester de bloemen aan, zoals ieder jaar. Ondanks het voornemen om die bloemen van Meier Kornelijn te weigeren, ze te vertrappen, ze uit het raam te gooien. Maar ieder jaar lachte ze vertederd naar die seringen, die de bloemist precies om elf uur bracht volgens een opdracht uit Amerika. Ieder jaar weer liet tante Ester ze wekenlang staan, totdat ze geheel verdord waren. En ieder jaar moest Mechiel het weer horen. Ook nu.

„Toch is hij me met vergeten, Mechiel. Toch knaagt het aan hem, dag na dag. Toch heeft die vrouw met haar gezonde benen niet overwonnen. Al heeft hij dan vier kinderen... en is geslaagd in zaken. Mij kan hij niet kwijt, mij... z’n kreupele Essie, z’n enige liefde.”

Weer hinkte tante Ester rond de tafel, zwijgend omdat Stientje was binnengekomen met een vaas. De booien mochten haar leed niet kennen, voor niets ter wereld. Maar de booien svisten het toch, omdat booien altijd en overal alies weten...

Tante Ester schikte de seringen, ging er opgetogen mee naar Mechiel en toonde de bloemenweelde.

„Ruik es, Mechiel... Kijk es wat een rijkdom.”

Maar Mechiel probeerde alleen maar kwaadaardig kleine bloemetjes af te rukken en ging onverschillig drinken, telkens z’n kopje naar de hemel heffend, alsof hij ruzie maakte met de Schepper.

Weer werd er gebeld en tante Ester hoorde jonge mensen de trap opstormen. Een zonnetje trok over haar lieve knappe gezichtje, de deur vloog open en daar waren ze, de nichtjes Suzanne en Doortje, nauwelijks twintig jaar. Zij kusten tante Ester en legden kleurige pakjes op haar schoot.

„Welja,” riep Suzanne, „ik proef het al weer van uw konen. Gehuild natuurlijk om die gedroste vrijer.”

„En weer seringen,” viel Doortje bij, „weer bloemetjes om je om te kopen. En Mechiel, die ouwe spion nog steeds in huis en weer machtig kwaad. Welja!”

49