Prenten aan de galg, 24 verhalen

Doortje liep naar de kooi, blies heftig tegen Mechiel, die krijsend op z’n stokje retireerde.

„Even Meier Kornelijn er uit gooien,” lachte Suzanne en wilde de nachthoes over de kooi trekken.

„Kinderen, meisjes... kom nou!” riep tante Ester geschrokken en afleidend zei ze: „wat zien jullie er weer mooi uit.” De meisjes lieten zich bewonderen, de kleine chasseurtjes, de hooggesloten blouse met pofmouwen, de klokkende rokken met brede ceintuurs en vooral de elegante parasolletjes. Toen Stientje de garderobe had gehaald, zei tante Ester wat angstig: „Jullie blijven toch?”

Op dat moment kwam Maartje binnen met koffie en gebak, statig als een pedel.

En zij antwoordde voor de meisjes:

„Wat dacht u dan! ik kook niet voor de lol.”

Verzaligd keek tante Ester naar de snoepende nichtjes, maar Suzanne moest plagen en zei:

„En tante, wanneer gooien we Mechiel er nou uit. We brengen hem naar de Diergaarde. Kan hij proberen daar de baas te spelen.”

„Natuurlijk moest ik tegen jullie zeggen, morgen, maar het wordt nooit morgen voor Mechiel. Weet jullie, meisjes, het klinkt eigenlijk vreemd, maar Mechiel is Meier Kornelijn geworden. Ik maak ruzie met hem, verwijt hem z’n gedrag. Hij antwoordt me heus, dan knort en krijst hij en het is alsof ik hem begrijp. Dan verklaart hij me waarom hij die andere nam inplaats van mij, de kreupele. En ik dan weer vertellen van dat rijtuig, dat me overreed en waarom ik hem in huis nam, nadat de oude mevrouw Kornelijn was gestorven. Kon ik anders? Doortje... Suzanne?... een levend wezen laten verkommeren bij vreemden?

En misschien... nee, meisjes, ik weet het wel zeker, zo is het goed. Als Mechiel er niet was om soms mijn opstandigheid aan te horen, ik was misschien niet goed in ’t hoofd geworden. Zo is het goed... heus... meisjes. En ik ben het Opperwezen dankbaar voor Zijn Wijsheid.”

5°