Prenten aan de galg, 24 verhalen

„En nou een woordje met jou, Mechiel.”

Mechiel was de papegaai. Een oude mannetjes-papegaai in een grote koperen kooi.

Hij was mooi getekend en rond zijn oogjes waren kleine, gekleurde streepjes, alsof het lachplooitjes waren. Hij kon dikwijls vervaarlijk tekeer gaan, beet in de stijlen van z’n kooi, krijste en zette boos zijn nekveren op. Hij werd Michiel gedoopt, nog in het huis van tante Esters verloofde. Maar tante Esters aanstaande schoonmoeder nam het niet zo nauw met haar taal en sprak van „Mechiel, de pappeguei”. En dat was zo gebleven, sinds Mechiel bij tante Ester was. Uit piëteit en omdat het zo gezellig klonk.

„Mechiel, waarom heb je Stientje gebeten? Ze wilde je toch alleen maar goed doen?”

Mechiel schudde de veren, kreeg een woede-aanval toen hij de stem van tante Ester hoorde en krijste. Tante Ester stond wat moeizaam op, nam een apenootje en hield het hem tussen de spijlen voor. Boos beet Mechiel in haar vinger, van schrik liet tante Ester het nootje in de kooi vallen, maar Mechiel keek er niet naar om.

„Mooi is dat, mooi! op m’n verjaardag nog wel! Maar ja... wat kan ik anders verwachten van een man uit dat huis? Waarom zou je anders zijn dan m’n schoonmoeder? Dan Meier?”

Er schoten tranen in tante Esters ogen. Zij hinkte langzaam rond de tafel, keek wat hulpeloos naar de papegaai, die, vol van egoïsme, slechts aandacht had voor zijn gewroet in zijn borstveren. Nerveus kneep tante Ester haar handen tezamen, want nu kwamen de herinneringen en de verwijten aan Mechiel, de schakel met het verleden.

„Waarom heb ik je gehouden? Waarom niet verkocht?... of beter nog waarom heb ik je niet aan die verhuizer cadeap gedaan, toen die om je vroeg? Sentimenteel, altijd sentimenteel... m’n hele leven laten beheersen door een brok in m’n keel. Maar Meier had géén brok, toen ik daar maanden in het ziekenhuis lag. En z’n moeder? Daar was helemaal niets...

47